اثربخشي درمان تعاملي والد كودك بر تنيدگي والدگري و خودكارآمدي والدگري مادران كودكان مبتلا به ناتواني يادگيري

پژوهش حاضر با هدف اثربخشي درمان تعاملي والد كودك بر تنيدگي والدگري و خودكارآمدي والدگري مادران كودكان مبتلا به ناتواني يادگيري انجام شد. درمان تعاملي والد كودك رويكردي جديد در كاهش مشكلات رفتاري كودك قلمداد مي‌شود كه بر بهتر شدن ارتباط والدين با فرزندان متكي است. در اين پژوهش نيمه تجربي، ۳۰ نفر از مادران دانش‌آموزان مبتلا به ناتواني يادگيري مركز اختلالات يادگيري شهرستان مراغه در سال تحصيلي 99-1398 به صورت نمونه گيري دردسترس انتخاب و به صورت تصادفي در گروه آزمايش و كنترل جاي گرفتند. گروه آزمايش در طي 13 جلسه‌ تحت درمان تعاملي كودك والد قرار گرفتند. ابزار گردآوري داده ها شامل پرسشنامه‌ي تنيدگي والدگري و خود اثرمندي والدگري بود. داده‌ها با استفاده از آزمون تحليل كوواريانس چندگانه در نرم‌افزار آماري SPSS 23 مورد تجزيه و تحليل قرار گرفتند. بعد از كنترل اثرات پيش‌آزمون، بين ميانگين نمرات پس‌آزمون دو گروه در هر يك از متغيرهاي تنيدگي والدگري و خودكارآمدي والدگري تفاوت معناداري وجود داشت (0.05 P). يافته‌ها حاكي از افزايش خودكارآمدي و كاهش تنيدگي والدگري در گروه آزمايش بود (0.01 p). آموزش تعامل كودك والد بر خودكارآمدي و تنيدگي والدگري مادران دانش‌آموزان مبتلا به ناتواني يادگيري تأثيرگذار است و طراحي و اجراي جلسات آموزش براي والدين پيشنهاد مي‌شود.