هم‌سنجي قاعده بسيط‌الحقيقه و عبارت عرفاني «إن مسمي الله احدي بالذات كلٌ بالأسماء»

Comparison of “Simple Reality” Rule and the Mystical Phrase "The essence of God is oneness in his essence, everything in the names"

قاعده بسيط الحقيقه، بيان كننده نسبت مصداق حقيقي آن يعني خدا با عالم است. همسويي اين نسبت در حكمت متعاليه و عرفان، همچنين تصريح ملاصدرا به دريافت شهودي عارفان از درون مايه اين قاعده، انديشه را به جستجوي نظاير آن در عرفان وا مي دارد. نزديك ترين تعبير عرفاني به مضمون قاعده ياد شده اين سخن ابن‌عربي است كه «إن مسمي الله احدي بالذات، كل بالاسماء»، تا جايي كه مي توان آن را با اصلاحاتي، همتاي قاعده بسيط الحقيقه، در عرفان به حساب آورد. معناي اين عبارت، نفي كثرت بواسطه احديت ذاتي خدا و توجيه كثرت ها بواسطه صدور عالم از اسماء الهي است. اين باور عارفانه، نتايجي چون؛ انتساب تمامي احكام ايجابي و سلبي به خدا، وحدت در عين كثرت و كثرت در عين وحدت، و درستي همزمان تشبيه و تنزيه را در پي دارد. بررسي تحليلي اين موارد نشان مي دهد محتواي ايجابي قاعده بسيط الحقيقه در «كل الاشياء» دانستن حق تعالي همان عبارت عرفاني است كه جمع وجود خدا با موجوديت سايرين را برنمي تابد، به اين معنا كه وجود حق تعالي به عنوان ظاهر غير از عالم به عنوان ظهورات اوست.

“Simple reality” rule states the relation of its true instance, that is, God to the universe. The similarity of this relationship in transcendent wisdom and mysticism, and Mulla Sadra's stipulation of mystics' intuitive perception of the content of this rule, makes thought seek its counterparts in mysticism. The closest mystical interpretation to the meaning of the above-mentioned rule is the statement of Ibn Arabi that "The essence of God is oneness in his essence, everything in the names", as far as it can be considered as a counterpart in the mysticism of the “simple reality” rule. The meaning of this phrase is the negation of plurality by the inherent oneness of God and the justification of plurality by the effusion of the universe from divine names. This mystical belief, results such as; The attribution of all positive and negative rulings to God, unity at the same time as multiplicity at the same time as unity, and simultaneous correctness of similitude and purification. An analytical study of these cases shows that the positive content of the “simple reality” rule in in knowing God "all things" is the mystical expression that the totality of the existence of God with the existence of others does not stand, in the sense that the existence of the God as appearance is different from the universe as his manifestations.