خوانش هگلي-لاكانيِ ژيژك از سوژه

Žižek's Hegelian-Lacanian Reading of the Subject

ژيژك در نظرگرفتن فلسفه هگل را همچون اوج سيستم سازي و ايده آليسم مطلق كه درنهايت تنوع و چندگانگي واقعيت را در ايده و معرفت مطلق منحل مي كند، نوعي داوري شتابزده درباب فلسفه‌ او مي داند. او بر اين باور است كه با استفاده از لكان مي توان زنگارهاي برداشت مطلق‌گرايانه را از سر و روي هگل پاك نمود. بر اين اساس خوانش ژيژك از سوژه هگلي برخلاف متفكران سلف و معاصر وي در فضاي مفاهيم لكاني و در بستر امر واقع رخ مي دهد. در اين راستا سوژه هگلي چيزي ازپيش داده‌شده و داراي انسجام پيشيني نيست، بلكه همواره مقيد به شرايط حادث بيروني است. هستي سوژه محصول يك نفي تمام‌عيار انتزاعي است كه ساختار اقتدارطلب و تماميت‌خواهانه نظم جوهري را به چالش مي‌كشد. دستاويز قرار دادن لكان براي بازخواني هگل نه به اين دليل است كه ژيژك هگل را دربند نوعي فروبستگي معنايي و خودمرجعي ساختاري فرض مي كند، بلكه همواره نوعي فقدان مازاد را در فلسفه روح هگل شناسايي مي كند كه جز با استفاده از مفاهيم روانكاوي لكاني قابل تحليل نخواهد بود. ژيژك ديالكتيك هگل را از سطح منطق دال كه در آن ميل از طريق ديگري به بازشناسي دست مي‌يابد و سوژه به صورت سوژه يك دال در نظم نمادين هضم مي شود به سطح منطق امر واقعي لكان‌ برمي‌كشد كه در آن ديگري بزرگ كامل، وجود نداشته و همواره به صورت ناقص، خط خورده و نههمه حول يك فقدان بنيادي ساختار يافته است. به زعم ژيژك در سوژه امري واقعي وجود دارد كه غير ممكن نيست و ميلي هست كه در چارچوب توليد فانتزي، دال و ديگري بزرگ نمي گنجد و اين درست همان نقطه اي است كه سوژه در آن شكل مي گيرد.

For Zizek, considering Hegel's philosophy as the culmination of absolute systematization and idealism which ultimately dissolves the diversity of reality into absolute idea and knowledge, is a cursory judgment of his philosophy. Zizek argues it is possible to remove the stains of absolutistic perception from Hegel's thought by using Lacan. Accordingly, Zizek’s reading of Hegel's subject, unlike his predecessor and contemporary thinkers, takes place in the space of Lacanian concepts and the context of the real. In this respect, the Hegelian subject is not a pre-predicative thing and it doesn’t have a priori coherence, but it is always bounded by the conditions of the external occurrence. The existence of the subject is the product of an abstract totalitarian negation that challenges the authoritarian and totalitarian structure of the substantial order. Lacan's excuse for rereading Hegel is not because Zizek assumes Hegel is trapped in a kind of semantic and structural self-referential subjugation. Rather, he always identifies a kind of surplus in Hegel's philosophy of spirit which can only be analyzed by using Lacanian psychoanalytic concepts. Zizek takes Hegel's dialectic from the level of the logic of the signifier, in which desire is recognized through the other and the subject is digested as the subject of a sign in the symbolic order, to the level of Lacan's logic in which there is no big and perfect other. It is always incomplete, barred, and not-all structured around a fundamental lack. According to Zizek, there is the real in the subject which is not impossible, and a desire does not fit in the framework of the production of fantasy, signifier and big other, and this is exactly the point where the subject is formed.