نام‌هاي اماكن ورزشي در جمهوري اسلامي ايران و مقايسه‌ي آن با پيش از انقلاب: رويكردي گفتمان-بنياد

Sport Venue Names in the Islamic Republic of Iran Compared with the Pre-Revolution Era: A Discourse-Based Approach

نام مكان يا جاي‌نام مي‌تواند افزون بر ابزار موقعيت‌نمايي، بيانگر روايت رسمي و مجاز از تاريخ باشد. از اين رو پيكره‌اي شامل 420 نام مكان ورزشي در پيش و پس از انقلاب اسلامي سال 1357 به‌صورت تصادفي در بازه‌ي زماني سه‌ماهه‌اي در سال 1398 گردآوري شد تا با اتخاذ رويكردي گفتمان - بنياد در چارچوب نظري ون‌دايك (2006) مورد بررسي قرارگيرد. يافته‌ها حاكي از آن است كه در پي انقلاب 57 مفاهيم مذهبي مرتبط با حكومت اسلامي جايگزين مفاهيم مرتبط با حكومت شاهنشاهي و ايران باستان شده، و حجم بالاي نام‌هاي ايدئولوژيك (85 درصد) بيانگر نظام‌مندي روال نام‌گذاري است. همچنين، يافته‌ها بيانگر آن است كه نام‌گذاري به‌عنوان ابزار مشروعيت‌بخشي به نظام حاكم و نيز مشروعيت‌زدايي از نظام پيشين و زدودن آثار گذشته به‌كار گرفته شده است. از سوي ديگر، يافته‌هاي اين مطالعه دلالت بر آن دارد كه قلمروي ورزش مي‌تواند شاخصي از ميزان تكثرگرايي مذهبي در يك جامعه‌ي متنوع باشد.

A place name can give a legitimate account of history in addition to serving as a spatial reference. Accordingly, a corpus was created consisting of 420 sport venue names from the 1979 pre- and post-revolution eras collected randomly over a three-month period and was examined using van Dijk’s (2006) theoretical framework. The findings manifested that following the 1979 Revolution, religious concepts relating to the Islamic government replaced monarchy-related concepts and those relating to the ancient times, and the high number of ideological names (over 85%) implied a systematic way of naming. The findings also indicated that naming has been utilized as a legitimatization tool for the current government and has also been used to delegitimize and to obliterate the past. On the other hand, the findings implicated that the domain of sport can function as an indicator of religious pluralism and recognition of other religions in a diverse society.