چيدمان روايي-تصويري بوميان آمريكا در داستان‌سرايي لزلي مارمون سيلكو

Narrative- Photographic Emplotment of Native American Collective Memories and History in Leslie Marmon Silko’s Storytelling

هدف اين مقاله بررسي ساختار چندگانه داستان­ سرايي در داستان سرا (1981)[1] اثر لزلي مارمون سيلكو ( -1946) نويسنده سرخ پوست آمريكايي با استفاده از نظريات هيدن وايت[2]، سوزان زونتگ[3] و رولاند بارث[4] و ارائه خوانشي تاريخي-هنري است در خصوص نقش تصاوير درون عكس ­ها كه با فرهنگ، زندگي و تاريخ مردم لگونا پوئبلو[5] و روايت­ هاي سيلكو در هم تنيده شده ­اند. به عبارت ديگر، ارتباط ساختاري و زيبايي شناختي بين عكاسي، حافظه جمعي و فردي، تاريخ و داستان­سرايي مورد بررسي قرار مي­ گيرد. سيلكو به كمك عكس ­هاي لي مارمون[6] و با بهره گيري از روايت­ هاي سنتي كهن همچون يك مورخ آنچه در زمان­ هاي گذشته اتفاق افتاده است را در چيدماني روايي به هم پيوند مي­زند. علاوه بر آن، با توجه به ديدگاه وايت كه تاريخ را نوعي روايت در نظر مي ­گيرد كه نزديكترين پيوند آن با ادبيات تخيلي است، مي ­توان به اين نكته اشاره كرد كه الگوهاي تفسيري مورخين پل ارتباطي است كه دو دنياي تاريخ و ادبيات را به هم نزديك مي­كند. عكس ­ها در اين اثر بمثابه اسناد تصويري-تاريخي هستند كه قالبي منسجم از تجربيات گذشته و رويدادها را در زمان و مكان مشخصي ثبت كرده­اند، كه همچون گفتمان و­ بقاياي تاريخي وارد محدوده زمان مي­ شوند. بنابراين، از منظر تاريخ نگاري مدرن، عكس ­ها خود به رويدادي تاريخي تبديل مي­ شوند و بخشي از فرآيند رمزگشايي تاريخ يك قوم هستند. در نهايت، مقاله نشان مي ­دهد كه اثر سيلكو به مثابه ابزاري شناختي است كه در آن­ روايت، تاريخ و عكس كه به فعاليت حافظه وابسته و در عين حال شكلي از قصه ­گويي هستند به هم آميخته شده ­اند. فصل مشترك روايات سيلكو در كنار هنر عكاسي و تاريخ ­نگاري عنصر روايت است كه نوعي از ادبيات روايي چندگانه را خلق كرده و گفتماني از تاريخ نگاري ادبي را به وجود ­آورده­­اند؛ نوعي از تاريخ نگاري كه جايگاه منحصر به فرد ادبيات را براي كاوش، حفظ و درك گذشته برجسته مي ­كند.

The purpose of this article is to examine the multiple structure of storytelling in Storyteller (1981) by Leslie Marmon Silko (1946- ), an Indian American author using the ideas of Hayden White, Susan Sontag, and Roland Barthes, and to provide a histor- ical-artistic reading concerning the role of images within the photographs which are intertwined with the culture, life and history of the people of Leguna Pueblo and Silko’s narratives. In other words, the structural and aesthetic relationship between photog- raphy, collective and individual memory, history and storytelling is examined. Having used Lee Marmon’s photographs and traditional narratives of past Silko, similar to a historian, interweaves what happened in the past into a narrative emplotment. In addition, according to White’s view that history is a kind of narrative whose closest relation is with fiction, it can be pointed out that the interpretive patterns of historians are a bridge between the two worlds of history and literature. The photographs in this work are visual-historical documents that record a choherent structure of past experi- ences and events at a specific time and place, which like the historical discourse and remnants enter the realm of time. Thus, from the perspective of modern historiography, these photographs themselves become historical events and are part of the process of decoding the historical events of a nation. Silko’s narratives along with the art of photography and historiography creates a kind of multiple narrative literature and discourse of literary historiography.