ساختار افسانه‌گرداني در شعر آزاد نيما

The Structure of Trans-legendism in Nima Yushij’s Free Verse

افسانه‌گرداني ريشه در افسانه‌گرايي رمانتيست‌ها در اواخر سده هجدهم ميلادي دارد. در واقع رمانتيك‌ها بودند كه افسانه‌گرايي را كه گونه‌اي از بازنويسي و بازآفريني افسانه‌ها بود، آغاز كردند. اما سمبوليست‌ها در ارائه افسانه‌گرايي و حتي افسانه‌گرداني جدي‌تر عمل كردند. ميان افسانه‌گرايي و افسانه‌گرداني تفاوتي بنيادي به چشم مي‌خورد؛ بازآفريني افسانه و افسانه‌گرايي توجهي آشكار به افسانه داشت، درحالي‌كه افسانه‌گرداني به دگرديسي بينامتني و مبهم افسانه مي‌نگريست كه گاهي خواننده نمي‌توانست رد‌ پايش را در افسانه بجويد. در ايران نيما يوشيج نخستين شاعري است كه افسانه‌گرداني را آن‌هم با طرز كار ويژه خود در شعر آزاد به كار برد. هدف اين مقاله معرفي روايت افسانه‌اي در لايه‌هاي دروني شعر نيمايي است و از نتايج آن ورود زنانگي و سرپيچي از زبان سرسخت مردانه است. اين مقاله به بررسي ساختار شعر آزاد نيما بويژه شعر «برف» از ديدگاه افسانه‌گرداني مي‌پردازد.

Trans-legendism is rooted in the legendism of the Romantics in the late eighteenth century. Romantic poets were the first to begin legendism which is a kind of rewriting and recreating legends. But Symbolists took a step further in presenting legendism and even trans-legendism. There is a fundamental difference between legendism and trans-legendism: whereas recreating legends and legendism had been openly concerned with legends, trans-legendism was interested in the ambiguous and intertextual transmutation of legends to such an extent that sometimes the readers could not trace it back to the original legend. In Iran, Nima Yushij was the first poet to use trans-legendism in a singular manner in his free verse. The aim of the present article is to introduce narrative legends in the inner layers of Nima’s poetry, which leads to the advent of femininity and resistance to the rigid masculine language. Finally, following the trans-legendism theory, the article investigates the structure of Nima’s free verse, specifically in the poem “Snow”.