معاصرسازي هويت- مبنا؛ نمونه موردي: بافت هاي شهري معاصر ايران در دوره پهلوي

Identity-Based Contemporization; Case Study: Iran Contemporary Urban Districts in Pahlavi Era

وسيع ترين عمليات معاصرسازي بافت هاي كهن شهري ايران از دوره پهلوي اول آغاز شد. در اين دوره، با روي كارآمدن دولت نوگراي رضاشاه، پروژه هاي نوسازي آغاز و چهره بسياري از شهرهاي ايران دگرگون شد. در اين راستا بررسي جايگاه مساله هويت از دو بعد نظري و عملي در اين دوره قابل بررسي و ضروري به نظر مي رسد. سيوالي كه در اينجا مطرح مي شود اين است كه مساله هويت در ابعاد نظري و اقدامات عملي برنامه ريزي و اجراي طرح هاي نوسازي و بهسازي شهري انجام شده در فاصله سال هاي 1300 تا 1357 از چه جايگاهي برخوردار بوده است؟. براي پاسخ به اين سيوال، مطالعه حاضر با روش تحقيق تحليلي- توصيفي انجام شده است. در اين راستا طرح هاي اجراشده در سال هاي 1300 تا 1357 در دو دوره پهلوي اول و دوم دسته بندي شده اند. نهايتا رويكرد هر دوره نسبت به مساله هويت و اقدامات آن از منظر توجه به گرايش به تمايز و تشابه و وحدت در تحقق هويت مندي تحليل شده است. نتايج نشان دهنده آن است كه رويكرد هويتي دوره پهلوي اول در گرايش به نوگرايي و رويكرد نوسازي، به عنوان نماد توسعه يافتگي است و در دوره پهلوي دوم، با گرايش به الگوهاي بازآفريني و معاصرسازي شهري، از غلبه وجه تمايز هويت به سوي وجه تداوم و حفظ وحدت در هويت در حركت است.

The most extensive contemporization of Iranian urban districts began in the first Pahlavi Era. During this period, coming Reza Shah's modernist government to power, renovation projects began and the face of many cities in Iran is changed. In this regard, the examination of the state of identity from two theoretical and practical dimensions during this period seems to be a reviewable and essential matter. The question that arises here is what is the position of identity in the theoretical dimensions and practical measures of planning and implementing urban contemporization plans carried out between 1925 and 1978?. To answer the questions, the present study is conducted by analytical-descriptive research method. In this regard, the projects implemented in the years 1925 to 1978 are classified in two first and second Pahlavi periods. Finally, the approach of each period and its measures are analyzed in terms of tendency towards differentiation, similarity, and unity in the realization of identity. The results show that the approach to identity in the first Pahlavi Era is in its tendency towards modernity and renovation as development symbol, and in the second Pahlavi Era, with the tendency of regeneration and contemporization plans, the approach is moving from predominance of the distinction of identity towards the continuing and preserving unity in identity