ايران و سياست موازنه گراي آلمان

Iran in Germany Balancing Policy

در ميان قدرت هاي اصلي غربي، آلمان تنها دولتي است كه كارنامه اي استعماري يا سلطه جويانه در حافظه تاريخي ايرانيان بر جاي نگذاشته است. در ربع آخر قرن حيات سياسي قاجار، در سراسر دوران پهلوي و نيز در طول چهار دهه گذشته از حيات جمهوري اسلامي ايران، گسترش رابطه با آلمان همواره از اولويت هاي سياست خارجي ايران بوده است. رمزگشايي از علت تداوم روابط تاريخي ميان اين دو كشور، همواره يكي از دغدغه‌هاي اصلي پژوهشگران روابط بين الملل بوده است. هدف مقاله حاضر بررسي ريشه‌اي روابط سياسي ايران و آلمان پس از انقلاب اسلامي به رغم رويارويي ايدئولوژيك ايران و غرب مي باشد. بر اين اساس پرسش اصلي اين مقاله آن است كه چگونه آلمان توانسته است تا به رغم لابي فشردة آمريكا و اسرائيل ، سياست خارجي اتحادية اروپا را به سمت برقراري تعامل با ايران هدايت نمايد. با توجه به الهام گرفتن اين پژوهش از نظريه موازنة قوا در تحليل روابط آلمان و ايران، روش تحقيق به كار گرفته شده نيز روش توصيفي- تحليلي مي باشد. آلمان با به كار گيري نوعي سياست توازن ميان تعقيب منافع ژئوپوليتيكي خود در رابطة گسترش مناسبات با ايران و پايبندي به تعهدات فرا آتلانتيكي به آمريكا و مسئوليت تاريخي خود نسبت به اسرائيل، توانسته است تا رهبري سياست خارجي اتحاديه اروپا را در برقراري تعامل با ايران بدست اورد.

Among the main western power, Germany is the only government that have not left a colonial or domineering record in Iranian historical memory, in the last quarter of Qajar’s political life, throughout the Pahlavi era and during the last four decades of the Islamic Republic of Iran, expanding relations with German have always been one of the Iran’s foreign policy priorities. Decoding the reason of the continuation of historical relations between the two countries, have always been one of the main concerns of international relations scholars. The purpose of this article is to thoroughly examine the political relations between Iran and Germany, after the Islamic revolution in spite of the ideological confrontation between Iran and west. Based on this fact, the main question of this article is how Germany, despite of the intense lobbying of the United States and Israel, have led EU foreign policy toward engagement with Iran. Given the inspiration of this research, from the theory of the balance of power of relation in the analysis of German-Iranian relations, the research method used is also a descriptive analytical one. According to the reasoning of this research in response to the main questions is that Germany have been able to lead by applying some form of balance policy to pursue its geopolitical interests in developing relations with Iran and adhering to its transatlantic obligations to the U.S. and its historical responsibility for Israel, have been able to take the lead in EU foreign policy in engaging Iran