تحليل رابطه عوامل جمعيتي با وضعيت اشتغال بخش كشاورزي (مورد مطالعه: روستاهاي استان اصفهان)

Analysis of the relationship between demographic factors and the employment situation in the agricultural sector (Case study: villages of Isfahan province)

توسعه روستايي مرهون بهبود شاخص‌هاي مختلفي است كه يكي از مهمترين آن‌ها، اشتغال‌زايي است. اشتغال‌زايي در طي چند دهه گذشته اهميت بيشتري داشته است؛ چرا كه روستاها با معضلات مختلفي از جمله مهاجرت، نابرابري، تخليه جمعيتي رو به رو بوده‌اند. ريشه بسياري از اين مشكلات، بيكاري و نبود يك اشتغال پايدار است. عواملي گوناگوني در اشتغال زايي موثر است كه از ان جمله مي توان به شاخص هاي جمعيتي اشاره نمود. هدف اصلي اين تحقيق، بررسي عوامل موثر جمعيتي بر اشتغال بخش كشاورزي در روستاهاي استان اصفهان است. روش تحقيق توصيفي- تحليلي و مبتني بر آمار سازماني مربوط به اشتغال روستايي استان اصفهان است. تجريه و تحليل در نرم افزار Eviews 10 مبتني بر تدوين يك معادله رگرسيوني لگاريتمي متشكل از نرخ باسوادي، تعداد مهاجران، بارتكفل خالص، جمعيت فعال و متغير مجازي ميزان استقبال روستائيان از طرح‌هاي مشاركتي در بخش كشاورزي انجام شده است. نتايح تحقيق نشان مي‌دهد كه به ازاي يك درصد افزايش در نرخ باسوادي در روستاها، اشتغال در بخش كشاورزي 0/5 درصد كاهش مي‌يابد. اين موضوع استفاده از روش‌هاي غيرعلمي و سنتي بودن كشاورزي در روستاهاي منتخب را نشان مي‌دهد. همچنين با افزايش يك درصد مهاجرت از روستاهاي استان اصفهان، اشتغال در بخش كشاورزي 0/06 درصد كاهش مي‌يابد. نتايج نشان دهنده اين است كه با افزايش يك درصد بار تكفل خالص،0/5درصد اشتغال بخش كشاورزي در منطقه كاهش و با افزايش يك درصد جمعيت فعال، اشتغال در بخش كشاورزي 0/64 درصد افزايش مي‌يابد. اين درصد برآورد شده تاييد كننده‌ي اشتغال 65 درصدي روستائيان در بخش كشاورزي استان اصفهان است. ضريب متغير مجازي مثبت برآورد شده‌، نشان مي‌دهد با افزايش يك درصد استقبال روستائيان از طرح‌هاي مشاركتي، اشتغال در بخش كشاورزي 6/0 افزايش مي‌يابد. دليل اصلي اين امر، ايجاد اشتغال جديد در اجراي طرح‌هاي مشاركتي و افزايش ارزش افزوده در بخش كشاورزي به كمك اين نوع طرح‌ها است.

فاقد چكيده لاتين