پزشكي شدن جرم و انحراف ؛ درآمدي بر تحليل گفتمان انتقادي رويكرد باليني به مسئله بزه‌كاري

رويكرد باليني به جرم، مجرم، بزه‌ديده و عدالت كيفري به عنوان يك مدل سياست جنايي نزد اغلب جرم‌شناسان جايگاه بي‌بديل و خدشه ناپذيري دارد. در ادبيات جرم‌شناختي گذشته و امروز، رويكرد باليني مترادف با مفاهيم و موازين حقوق بشري همچون پيشگيري از تكرار جرم و كژروي‌هاي اجتماعي، رعايت كرامت انساني بز‌ه كاران، حمايت از حقوق بزه‌ديدگان، بازپروري محكومان كيفري، دادرسي عادلانه، كاركرد اصلاحي كيفر و هم سويي منافع بز‌‌ه كار با مصالح حمايتي از جامعه بازشناخته شده است. اين مقاله ضمن به چالش كشيدن رويكرد باليني در حوزه بزه‌ كاري از طريق بازتعريف آن با استفاده از مفهوم پزشكي شدن ، مي‌كوشد نشان دهد فرآيند پزشكي‌شدن جرم و انحراف كجا و چه زماني، توسط چه كساني ، با چه طريقي و قواعدي و با چه طرح ادعاهايي انجام شده يا مي‌شود و اين فرآيند چه نتايج يا بازدهي را براي حرفه پزشكي، بزه كاران، بزه‌ديدگان، جرم شناسان، سياست‌گذاران جنايي، دولت‌ها و مردم كه جملگي كارگزاران آن مي‌باشند، به ارمغان آورده يا خواهد آورد. نتيجه‌ي فرآيند پزشكي‌سازي ، قدرت اداره عرصه‌ي جرم‌شناسي و سياست جنايي به نفع گروه ادعاساز است. پاداشي كه تا به امروز نصيب حرفه پزشكي شده است.