مديريت تلفيقي آبهاي سطحي و زيرزميني به منظور احياي آبخوان ها (منطقه مورد مطالعه: دشت مرند)

با توجه به اينكه اكثر نيازهاي آبي در كشور ايران از طريق آبخوان‌ها صورت مي‌گيرد لذا در اين ميان اطلاع از وضعيت آبخوان‌ها مي‌تواند در مديريت مناسب منابع آب منطقه كمك كند. در اين تحقيق با بكارگيري مدل شبيه‌سازي WEAP و MODFLOW، مصارف دشت مرند مورد ارزيابي قرارگرفت. واسنجي دو مدل براساس يك دوره 10 ساله از سال 1389-1380 و اعتبارسنجي آن براي يك دوره 3 ساله از سال 1392-1390 انجام گرفت. سپس سناريوهاي مختلف مديريتي از جمله تامين آب شرب مرند با اعمال محدوديت در بهره‌برداري از چاه‌هاي شرب، افزايش راندمان آبياري در بخش كشاورزي، اجراي سيستم فاضلاب، و تركيب سناريوهاي فوق، جهت كاهش تقاضاي آب و بهبود وضعيت آبخوان در نظر گرفته شد. براساس اين سناريوها پيش‌بيني‌ها براي يك دوره 23 ساله انجام و اثرات آن بر روي منابع آب دشت مورد بررسي قرار گرفت. نتايج نشان داد كه بكارگيري همزمان و تركيبي راهبردهاي مختلف مديريت مصرف آب، بهتر از حالت استفاده منفرد از هر كدام از آنها، باعث بهبود و احياي آبخوان مي شود و برداشت آب از منابع مختلف را كاهش مي‌دهد. شاخص اعتماد‌پذيري تامين آب در سناريوي مركب، براي بخش‌هاي مختلف شرب شهري، روستايي، كشاورزي و صنعت به ترتيب 100، 100، 64/7، 74/6 درصد برآورد گرديد. همچنين با اعمال اين سناريو ميزان تراز آب زيرميني در دشت مرند 16 متر كاهش افت خواهيم داشت و وضعيت آبخوان نيز با تغذيه سالانه 0/29 ميليون مترمكعب بهبود و مي‌تواند از تعادل نسبي بين برداشت و تغذيه آبخوان برخوردار باشد.

No abstract