تحليل نشانگرهاي كلامي و سبكي در گفتمان حقوقي دادگاه‌هاي انقلاب

هدف اين تحقيق بررسي تأثير عوامل كلامي و سبكي گفتمان حقوقي در انحراف از نشانگرهاي كلامي و سبكي در دادگاه‌هاي انقلاب با رويكرد مك منامين است. داده‌هاي تحقيق، حاصل 15 جلسه ده دقيقه‌اي از دادگاه هاي انقلاب در ده سال اخير بود كه با روش نمونه‌گيري تصادفي منظم انتخاب گرديد. داده‌ها به روش آمار توصيفي تجزيه و تحليل شد و بسامد تغيير و انحراف از اين نشانگرها با توجه به الگوهاي گفتماني دادگاه به سه دسته از هنجارهاي تجويزي، توصيفي و آماري طبقه‌بندي شد. نتايج نشان داد كه كاربرد نشانگرها نقشي تعيين كننده در جايگاه فردي و اجتماعي قاضي و متهم ايفا مي‌كند. رعايت نكردن الگوهاي گفتماني توصيفي، تجويزي و آماري در متهمان بيشتر از قضات بود و تفاوت معني‌داري بين قضات و متهمان در تغيير كلام معيار در هر سه الگوي گفتماني وجود داشت، ولي در مقايسه با يكديگر تفاوتي معني دار در رعايت كلام معيار و انحراف از نشانگرهاي كلامي و سبكي مشاهده نشد. انحراف از هنجارها در دو طرف مشاهدۀ محسوسي نداشت. كاربرد اين مطالعه از لحاظ زبان‌شناسي حقوقي به روند مؤثر فرايند دادرسي و تشخيص تأثيرگذاري كلام شركت كنندگان در دادرسي كمك مي‌كند. نيز يافته‌هاي اين پژوهش در آموزش و تربيت قضات، وكلا و نمايندگان دادستان نيز مفيد است.