تغييرات سطوح اپلين و انسولين پلاسمايي رَت‌هاي چاق در اثر آزمايش استقامتي

اهداف: اپلين، آديپوكاين تازه‌كشف‌شده‌اي است كه در افراد مبتلا به چاقي و مقاومت انسولين افزايش مي‌يابد. به‌روشني معلوم نيست آزمايش استقامتي چه تأثيري بر مقادير اپلين پلاسمايي دارد. هدف پژوهش حاضر، بررسي تغييرات ميزان اپلين-13، انسولين و گلوكز رَت‌هاي نر چاق، در اثر دوازده هفته آزمايش‌هاي استقامتي بود. مواد و روش‌ها: در مطالعه حاضر، چهارده سر رَت به‌ مدت هشت هفته تحت رژيم غذايي در دسترس پرچرب دست‌ساز قرار گرفتند و با توجه به شاخص لي، چاق محسوب شدند. پس از دوره وزن‌گيري، به دو گروه كنترل و آزمايش استقامتي تقسيم شدند. گروه آزمايش به‌ مدت دوازده هفته (هر جلسه 60 دقيقه از سرعت 15 تا 30 متر در دقيقه و پنج روز در هفته) روي تردميل بدون شيب دويدند. از روش الايزا براي آناليز آزمايشگاهي اپلين-13، انسولين و از روش فتومتري براي آناليز گلوكز استفاده شد. يافته‌ها: نتايج آزمون تي مستقل نشان داد كه بين مقادير پلاسمايي گلوكز (0/0001=P)، انسولين (0/0001=P) و اپلين (0/041=P) رَت‌هاي نر چاق گروه كنترل و آزمايش استقامتي تفاوت معنا‌داري وجود داشت. مقايسه ميانگين متغيرها نشان داد مقادير گلوكز و انسولين در گروه آزمايش كمتر از گروه كنترل بود و مقادير اپلين-13 در گروه آزمايش بيشتر از گروه كنترل بود. آزمون همبستگي پيرسون بين مقادير پلاسمايي اپلين-13 و انسولين (0/07=P)، اپلين-13 و گلوكز (0/055=P) پس از 12 هفته آزمايش استقامتي رابطه معنا‌داري را نشان نداد. نتيجه‌گيري: با توجه به يافته‌هاي مطالعه حاضر، به نظر مي‌رسد كه دوازده هفته آزمايش استقامتي موجب كاهش مقادير پلاسمايي انسولين و گلوكز و افزايش مقادير پلاسمايي اپلين-13 در رَت‌هاي نر چاق مي‌شود.