تأثير دو برنامه آزمايشي دوچرخه ثابت در آب با و بدون محدوديت گردش خون بر پارامترهاي فركانس قدم و تقارن راه رفتن در زنان مبتلا به مولتيپل‌اسكلروزيس

اهداف: مولتيپل‌اسكلروزيس، يك بيماري نورولوژي است كه باعث آسيب ميلين سيستم عصبي مركزي مي‌شود. هدف از مطالعه حاضر، بررسي تأثير دو برنامه آزمايشي دوچرخه ثابت در آب با و بدون محدوديت گردش خون فركانس قدم و تقارن طول گام زنان مبتلا به مولتيپل‌اسكلروزيس بود. مواد و روش‌ها: بيست بيمار داوطلب با درجه ناتواني بين 4-1 به ‌صورت هدفمند انتخاب و به‌ طور تصادفي به دو گروه آزمايش با محدوديت گردش خون (10=n) و گروه آزمايش بدون محدوديت گردش خون (10=n) تقسيم شدند. هر دو گروه به ‌مدت شش هفته و سه جلسه در هفته به ركاب زدن روي دوچرخه آبي (سه نوبت 6دقيقه‌اي با يك دقيقه استراحت بين نوبت‌ها و HRmax 60-65 درصد پرداختند. جهت ايجاد محدوديت جريان خون براي گروه با محدوديت جريان خون از كاف روي قسمت فوقاني هر دو پا با فشار 96±10 ميلي‌متر جيوه استفاده شد. براي اندازه‌گيري پارامترهاي فركانس قدم و تقارن طول گام از دوربين Casio Exilim EX-F با فركانس سيصد هرتز، نرم‌افزار آناليز حركت KINOVEA استفاده شد. جهت تجزيه ‌و تحليل داده‌ها، از نرم‌افزار SPSS و آزمون‌هاي آماري تي زوجي و تحليل كوواريانس (ANCOVA) براي مقايسه دو گروه استفاده شد (p≥0/50). يافته‌ها: نتايج نشان داد تفاوت معنا‌داري بين دو نوع آزمايش و اثر آن‌ها روي پارامترهاي فركانس قدم و تقارن طول گام وجود ندارد. نتيجه‌گيري: با توجه به نتايج به‌دست‌آمده، هر دو نوع آزمايش با و بدون محدوديت گردش خون اثر معنا‌داري بر پارامترهاي مورد نظر در راه رفتن زنان مبتلا به MS نداشتند، اما اجراي اين آزمايشات به بيماران MS در مقايسه با بي‌تحركي به آن‌ها پيشنهاد مي‌شود.