ارائه مدل علّي – ساختاري براي تعلل ورزي آموزشي در دانشجويان پرستاري و مامايي (كاربرد تحليل مسير)

تعلل ورزي آموزشي يكي از شايع ترين مشكلات در سطوح مختلف تحصيلي است. در سال هاي اخير، تعلل ورزي به عنوان نوعي نقصان در خود نظم جويي تعريف شده است. پژوهش حاضر با هدف، ارائه مدل علّي – ساختاري براي تعلل ورزي آموزشي در دانشجويان پرستاري و مامايي انجام گرفت. روش پژوهش همبستگي با استفاده از مدل‌سازي معادلات ساختاري بود. جامعه آماري پژوهش شامل كليه دانشجويان پرستاري و مامايي دانشگاه علوم پزشكي لرستان در سال آموزشي 99-1398 بود كه از ميان آن‌ها تعداد 260 نفر با روش نمونه‌گيري خوشه‌اي مرحله‌اي انتخاب شدند. ابزارهاي پژوهش عبارت بودند از: پرسشنامه تعلل ورزي آموزشي، مقياس اهمال‌كاري آموزشي، پرسشنامه راهبردهاي انگيزش براي يادگيري و سنجش جهت‌گيري‌هاي هدف كه همگي از اعتبار و پايايي قابل‌قبولي برخوردار بودند. به‌منظور تجزيه‌وتحليل داده‌ها از نرم‌افزارAmos24 استفاده گرديد.يافته ها نشان داد كه بين جهت گبري هدف و تعلل ورزي آموزشي (0.41=r)؛ اهمال كاري و تعلل ورزي آموزشي (0.57=r)؛ خودتنظيمي و تعلل ورزي آموزشي (0.59=r)رابطه مثبت و معني دار وجود دارد. همچنين خودتنظيمي آموزشي نقش ميانجي بين جهت‌گيري هدف و تعلل ورزي آموزشي ايفا مي‌كند اما خودتنظيمي آموزشي نقش ميانجي بين اهمال‌كاري آموزشي و تعلل ورزي آموزشي ايفا نمي‌كند. بنابراين و با توجه به يافته هاي به دست آمده بايد دست اندركاران دانشگاه‌هاي علوم پزشكي موضوع تعلل ورزي آموزشي دانشجويان را به‌طورجدي موردتوجه قرار دهند و از طريق توجه به هدف گزيني و خودتنظيمي در صدد كاهش آن برآيند.