اثر بهبودبخشي پيكنوژنول بر اختلال حركتي و رفتار اضطرابي در مدل تجربي بيماري پاركينسون القا شده با 6 هيدروكسي دوپامين (6OHDA) در موش نر نژاد NMRI

با توجه به نقش عوامل اكسيدان در پاتوژنز بيماري پاركينسون، در اين مطالعه اثر تجويز تركيب پيكنوژينول، به عنوان آنتي اكسيدان، بر بهبود عملكرد حركتي و رفتار اضطرابي در مدل تجربي بيماري پاركينسون بررسي شد. چهل سر موش كوچك آزمايشگاهي نر نژاد NMRI به صورت تصادفي در 5 گروه 8 نايي تقسيم شدند: گروه كنترل سالين 3 ميكروليتر محلول نرمال سالين حاوي 0.1 درصد اسيد آسكوربيك، به عنوان حلال 6OHDA، را به صورت يك طرفه در داخل استريانوم چپ دريافت كردند. گروه تيمار كه سم 6OHDA حاوي 1 درصد اسيد اسكوربيك به ميزان 3 ميكروگرم/ميكروليتر را به صورت داخل استرياتوم سمت چپ دريافت نمودند، سپس آب مقطر، به عنوان حلال پيكنوژنول، را به مدت 7 روز به صورت گاواژ دريافت كردند (گروه ليژن يا ضايعه). گروه هاي تيمار تركيب پيكنوژنول را با دوز هاي 10، 20 و 30  ميلي گرم/كيلوگرم به صورت گاواژ به مدت 7 روز دريافت كردند. 7 روز بعد از تزريق توكسين 6OHDA در استرياتوم چپ با روش استرئوتاكسي و ايجاد مدل پاركينسون، جهت تاييد آسيب نورون هاي ناحيه استرياتوم از تست آپومورفين و اندازه گيري ميزان چرخش حيوانات استفاده شد. همچنين ميزان كاتالپسي يا سختي عضلاني با روش تست بار و رفتار اضطرابي با تست ماز صعودي (EPM) سنجيده شدند. بررسي تعداد كل چرخش در تست آپومورفين، كاهش معني داري را گروه هاي دريافت كننده پيكنوژينول نشان دادند. تجويز تركيب پيكنوژينول موجب كاهش معني دار كاتالپسي شد. نتيجه آزمون رفتار اضطرابي نشان داد كه درصد مدت زمان حضور در بازوي باز (OAT) در گروه دريافت كننده پيكنوژينول افزايش معني داري را نشان داد. تعداد دفعات ورود به بازوهاي باز و بسته افزايش معني داري را در گروهي كه تركيب پيكنوژينول دريافت كردند نشان داد. پيكنوژينول با اثر آنتي اكسيداني خود موجب بهبودي عملكرد حركتي و كاهش رفتار اضطرابي در مدل حيواني بيماري پاركينسون مي شود.