بررسي تأثير ظرفيت سالنهاي مجموعه‌ي تئاترشهر تهران بر تغيير درآمد آن‌ها از سال 1390 تا 1396 با تكيه بر نظريات ويليام بامول

خصوصي سازيِ تئاتر منجر به ورود تعداد زيادي سالن جديد از سال ۱۳۸۸ تا سال 1396 به بازار تئاتر هنري تهران و افزايش رقابت شد. در اين پژوهش بر اساس نظريه شكاف بهره وري بامول، دلايل تغيير ميزان درآمدِ سالن هاي تئاتر تهران و به طور خاص، مجموعه تئاتر شهر مورد بررسي قرار مي گيرد. طبق اين نظريه تمامي سالن هاي تئاتر با مسئله كاهش درآمد نسبت به هزينه، درگذر زمان روبرو هستند. در اين مقاله كه به روش توصيفي تحليلي تدوين شده است ضمن بررسي پنج سالن مجموعه تئاتر شهر، به اين سؤال پاسخ گفته مي شود كه چگونه تماشاخانه هاي بزرگترِ اين مجموعه با تمركز بر شيوه هاي درآمدزايي و افزايشِ فروش بليت، تماشاخانه هاي كوچكتر را با معضلات اقتصادي روبرو ساخته اند؟ مسئله اي كه در پژوهش هاي اقتصادي پيرامون تئاتر تهران تاكنون مغفول بوده است. فرضيه اصلي در اين مقاله آن است كه به علت افزايش رقابت در بازار تئاتر، درآمد تماشاخانه هاي كوچك‌تر تئاتر شهر، كاهش و درآمد تماشاخانه هاي بزرگ‌تر، افزايش يافته و اين فاصله درآمدي همچنان در حال افزايش است. در نتيجه گيري مقاله تأكيد مي شود كه براساس آمار، با توجه به عدم افزايش بهره وري تئاتر در شهر تهران، تماشاخانه هاي مجموعه تئاتر شهر، قادر به جبران كاهش درآمد و افزايش هزينه ها نبوده اند.