تحليل ادله فقهي تعلق حق فرزندآوري به زوجين

برخي ديدگاه ها حق فرزندآوري را به مرد و برخي ديگر آن را به زن اختصاص داده است و در هر كدام از آنها براي اثبات تعلق حق فرزندآوري به يكي از زن يا مرد به پاره اي از ادله ي فقهي استناد شده است. آنچه به عنوان ديدگاه جامع به نظر مي رسد، تعلق حق فرزندآوري به زوجين به عنوان يك حق مشترك است. اين ديدگاهِ جامع نيازمند پژوهش و اثبات است و هدف از نگارش مقاله ي حاضر اثبات تعلق حق فرزندآوري به زوجين است. در اين مقاله كه به روش تحليلي‌ تبييني سامان يافته، ابتدا مقتضاي ذات و اطلاق عقود به طور عام و عقد نكاح به طور خاص به جهت نقشي كه در تعلق فرزندآوري به زوج يا زوجه يا زوجين دارند مفهوم شناسي شده، سپس ديدگاه قائلين به تعلق حق فرزندآوري به طور اختصاصي به مرد يا زن نقد و بررسي و اثباتِ ديدگاه جامع تر امكان سنجي شده است. مهم‌ترين نتايج پژوهش پيش‌رو اين است كه حق فرزندآوري مي تواند به زوجين تعلق داشته باشد و آنچه در اثبات تعلق فرزندآوري به زوجين به عنوان يك حق مشترك مؤثر است، اموري همچون «مقتضاي اطلاق عقد نكاح دائم»، «نصوص شرعي» و «فهم عرفي از عقد نكاح دائم» است.