ماهيت شناسي اذن

Nature of Permission

«اذن» از نهادهاي مؤثر و بنيادين در فقه و حقوق ايران است كه در مورد ماهيت آن اختلاف نظر وجود دارد. بيشتر پژوهشها و تحقيقات فقها و حقوق‌دانان در مورد اذن، به آثار و احكام اذن برميگردد و به ندرت ماهيت حقوقي آن مورد تحليل قرار گرفته است. اين مقاله با روش تحليلي، توصيفي در پي پاسخ به اين سؤال است كه آيا اذن يك عمل حقوقي يك­طرفه(ايقاع) بوده و تحقق آن نيازمند انشاء است يا يك واقعه غيرانشايي است؟ نتايج تحقيق نشان ميدهد در قانون مدني، مقرره­اي كه ماهيت اين نهاد حقوقي را مشخص كند، وجود ندارد. برخي فقها و حقوق‌دانان بر اين باورند كه اذن، صرفاً اباحه محض است و در زمره عقود يا ايقاعات قرار نمي­گيرد. گروه ديگر معتقدند كه اذن يك عمل حقوقي و ايقاع به شمار ميآيد. به نظر نگارندگان، عمل حقوقي از اراده انشايي حاصل ميشود، ولي اراده آذن فاقد چهره انشايي است. اثري كه بر اذن بار مي­شود نيز در نتيجه اراده آذن نيست، بلكه شارع آن را جعل ميكند، پس بايد اذن را واقعه حقوقي دانست.

Permission is one of the most influential and fundamental institutions in Iranian jurisprudence and law, with its disagreement about its nature. Most of the jurisprudence and jurisprudence research has been done on permissible works and decrees, and its legal nature has rarely been analyzed. This descriptive-analytical paper seeks to answer the question of whether permitting is a one-sided legal act, namely, unilateral obligation, and whether its realization requires a revelation or a non-revelation. The results of the research show that in civil law, there is no regulation that defines the nature of this legal entity. Some jurists and jurists believe that permissiveness is purely a joke and not a matter of contract or indulgence. Others believe that permitting is a legal act. Legal action comes from the will of the will, but the will of permission lacks the face of the will. The effect of the permission is not the result of the will of the announcer but the fabric of the law, so it should be considered a legal event