پيش‌بيني اضطراب فراگير در افراد روان‌رنجور بر مبناي تاب‌آوري

سابقه و هدف: اضطراب يك جنبه مهم روان‌رنجوري است كه ممكن است با مكانيزم‌هاي بالقوه‌اي مانند تاب‌آوري مرتبط باشد. هدف مطالعه حاضر پيش‌بيني اضطراب فراگير در افراد روان‌رنجور بر مبناي تاب‌آوري بود. مواد و روش‌‌ها: اين مطالعه در قالب طرح همبستگي و مطالعه پيش‌بيني انجام شد. جامعه پژوهش شامل دانشجويان دانشگاه اراك در سال 1398 بودند كه از بين آن‌ها 300 نفر به شيوه نمونه‌گيري در دسترس انتخاب شدند. ابتدا مقياس روان‌رنجوري پرسش‌نامه شخصيتي پنج عاملي نئو، پرسش‌نامه اضطراب فراگير اسپيتزر و همكاران و پرسش‌نامه تاب‌آوري كانر و ديويدسون روي آن‌ها اجرا شد. سپس70 نفر از شركت‌كنندگاني كه نمرات بالايي در مقياس روان‌رنجوري نئو داشتند (نمرات 24و بالاتر) بررسي شدند. يافته‌ها: تحليل رگرسيون چندگانه هم‌زمان نشان داد مؤلفه‌هاي تاب‌آوري حدود 31 درصد از واريانس اضطراب فراگير افراد روان‌رنجور را پيش‌بيني كرد (5.846= Fو 0.001 P) كه باور به صلاحيت فردي، استانداردهاي بالا و پايداري (با ضريب بتاي 0.466-) و پذيرش مثبت تغيير و روابط ايمن (با ضريب بتاي 0.439-) سهم منفي و معناداري در اين پيش‌بيني داشتند. ساير مؤلفه‌ها سهم معناداري در آن نداشتند. نتيجه‌گيري: تاب‌آوري به‌ويژه با اتكا به مؤلفه‌هاي باور به صلاحيت فردي و پذيرش مثبت تغيير، متغير مهمي در پيش‌بيني اضطراب فراگير افراد روان‌رنجور است كه براي كاهش اضطراب آن‌ها بايد مورد توجه و تقويت جدي قرار گيرد.