ارائه نظام زيبايي‌شناسي فلسفي- حكمي در معماري اسلامي

سنت‌گرايي همچون گفتماني غالب در ابعاد مختلف اجتماعي تا پيش از ظهور دوران مدرن بوده كه با طي‌كردن روند تكامل تدريجي، شالوده‌اي تجربي و ديني داشت. بعد از دوران مدرن و نفي داشته‌هاي وحياني و سنت‌هاي برخاسته از آن، سنت‌گرايان فلسفي معاصر با رجعت به اصول سنّت، سعي در ايجاد گفتمان‌هاي پاسخگو به شرايط انسان معاصر كردند. از جمله در هنر و زيبايي‌شناسي مدرن كه رابطه شناسي هنر با اديان ابراهيمي در كلام سنت‌گرايان، حجم قابل‌توجهي از پژوهش‌هايشان را شامل مي‌شود. هدف اين پژوهش، دستيابي به الگويي زيبايي‌شناسانه بر اساس تطبيق ديدگاه‌هاي ايشان با حكمت معماري اسلامي است. پژوهش بنيادين و كيفي حاضر، تلاش كرده است شاخص‌ترين ديدگاه‌هاي سنت‌گرايان فلسفي معاصر را از منابع كتابخانه‌اي و به شيوه‌اي تحليلي تفسيري دررابطه‌با زيبايي‌شناسي، مورد بازشناسي قرار دهد. باتوجه‌به اينكه سنت‌گرايان فلسفي، نمايندگان يكي از تفكرات حكمت اسلامي در معماري نيز هستند، تلاش گرديده با ارائه الگويي گفتمان پايه، بهره‌گيري از آن در فرايندهاي طراحي يا ارزيابي عناصر و ابنيه معماري باتوجه‌به ارزش‌هاي حكمت اسلامي، تسهيل گردد.