تحليل بقاي HIV در بيماران ايراني: يك مدل چندحالتي

زمينه و هدف: سندرم نقص ايمني انسان كه ناشي از ويروس HIV است، يك بيماري مزمن و بالقوه تهديدكننده زندگي به شمار مي‌آيد. عوامل متعددي در ابتلا و پيشرفت آن اثرگذار هستند، بنابراين مطالعه حاضر سعي مي‌كند عوامل مؤثر بر پيش‌آگهي و پيشرفت بيماري HIV را با استفاده از مدل‌هاي چندحالتي شناسايي كند. مواد و روش ها: مطالعه گذشته‌نگر حاضر متشكل از ۲۱۸۵ بيمار مبتلا به HIV مراجعه‌كننده به مراكز مشاوره بيماري‌هاي رفتاري شهر تهران از سال ۱۳۸۳ تا ۱۳۹۲ است. ما حالات چندگانه ايدز، سل و سل/ ايدز را در سير طبيعي بيماري (از زمان شروع بيماري HIV تا رخداد مرگ) در نظر گرفتيم، سپس با به‌كارگيري مدل‌هاي چندحالتي اثر متغيرهاي جمعيت‌شناختي و باليني را بر زمان بقا و سپس احتمالات گذار HIV بررسي كرديم. ملاحظات اخلاقي: كميته اخلاق پژوهشي دانشگاه علوم پزشكي همدان اين مطالعه را با كد IR.UMSHA.REC.1396.117 به ثبت رسانده است. يافته ها: مرگ ناشي از HIV در افراد با سابقه زندان ۴۰/۲ برابر افراد بدون سابقه زندان بود. اين خطر در افراد 25 تا 44 سال و بيشتر از ۴۴ سال نيز به ترتيب ۱/۷۰ و ۱/۸۰ برابر افراد كمتر از ۲۵ سال بود. رابطه معكوسي هم بين سطوح CD4 و مرگ در بين شركت‌كنندگان در مطالعه ما مشاهده شد. نتيجه گيري: درمان ضدرتروويروسي، تعداد سلول‌هاي CD4، سن و سابقه زندان از مهم‌ترين عوامل در پيشرفت بيماري و مرگ بيماران HIV بود، بنابراين جلوگيري از گسترش بيشتر بيماري به جامعه و كنترل بيماري در مبتلايان نيازمند مداخلات آموزشي و درماني هدفمند است كه در آن هم افراد جامعه با راه‌هاي انتقال و پيشگيري از بيماري آشنا شوند و هم بيماران براي مراجعه زودهنگام به مراكز درماني رغبت پيدا كنند.