عوامل محافظت‫ كننده ميتوكندريايي/ ليزوزومي و آنتي اكسيداني سبب كاهش سميت ناشي از تولوئن در لنفوسيت‫هاي انساني مي‫شوند

زمينه و هدف: تولوئن به عنوان يك سم سيستميك و حلال صنعتي داراي اثرات مختلفي بر روي ارگان‫هاي حياتي بدن مي‫باشد. مطالعات مكانيستيك اندكي در ارتباط با فعل و انفعالات بين تولوئن و لنفوسيت ‫هاي انساني وجود دارد. در اين مطالعه سميت مستقيم تولوئن و پتانسيل تركيبات با خواص آنتي اكسيداني و محافظتي در مقابل آسيب هاي ميتوكندريايي و ليزوزومي به منظور كاهش سميت احتمالي آن در لنفوسيت هاي انساني مورد مطالعه قرار گرفت. روش كار: لنفوسيت هاي انساني از افراد داوطلب مرد با استفاده از Ficoll Paque Plus و به دنبال آن سانتريفيوژكردن‫هاي مختلف جداسازي شدند. در اين مطالعه، پارامترهايي از قبيل زنده ماني سلولي، سطح راديكال هاي فعال (ROS)، ليپيد پراكسيداسيون، سقوط پتانسيل غشاي ميتوكندري (MMP)، آسيب ليزوزومي، سطح گلوتايتون احيا (GSH) و اكسيده (GSSG) در لنفوسيت هاي انساني پس از مواجهه با تولوئن و تركيبات آنتي اكسيدان و محافظت كننده ميتوكندري و ليزوزومي مورد سنجش قرار گرفت. يافته ها: نتايج نشان داد كه تولوئن سبب كاهش در زنده ماني لنفوسيت ها، افزايش سطح ROS، ليپيد پراكسيداسيون، آسيب به غشاي ليزوزوم، ميتوكندري و تخليه گلوتاتيون شده است كه اين آسيب ها توسط عوامل چون دي بوتيل هيدروكسي تولوئن (BHT) به عنوان يك آنتي اكسيدان مصنوعي، سيلكلوسپورين (Cs.A) به عنوان مهاركننده روزنه هاي ميتوكندريايي و كلروكين به عنوان محافظت كننده ليزوزمي به طور معني داري مهار شد. نتيجه گيري: نتايج مطالعه پيشنهاد مي كند كه استفاده از آنتي اكسيدان ها و عوامل محافظت كننده ميتوكندريايي و ليزوزومي مي تواند در كاهش سميت ناشي از تولوئن در افراد مواجهه يافته موثر باشد.