طراحي فارماكوفورهاي بالقوه ضد ليشمانيا با استفاده از تكنيك محاسباتي كاربري جديد دارو

زمينه و هدف: كاربري جديد دارويي عبارت است از كاربرد برخي از داروها براي درمان يا كنترل علائم بيماري‫هاي ديگر. مزيت اصلي اين تكنيك در انتخاب يك دارو به عنوان تركيب الگو است كه به دليل عدم وجود مشكلات جدي درفارماكوكينتيك، بهينه سازي فارماكوديناميك را هدف قرار مي‫دهد. با عنايت به اهميت موضوع، پژوهش حاضر به آناليز مجازي كاربري جديد برخي از دسته هاي دارويي با هدف دستيابي به فارماكوفورهاي بالقوه ضد ليشمانيا اختصاص يافت. روش كار: ساختار سه بعدي تعدادي از گيرنده هاي پروتئيني در انگل ليشمانيا بر اساس گزارشات مقالات معتبر از بانك پروتئيني بروك هاون (PDB) بدست آمدند تا كمپلكس آنها با ساختارهاي منتخب دارويي با استفاده از تكنيك داكينگ مولكولي بررسي گردند. آناليز كيفي و كمي الگوهاي برهمكنش در كمپلكس هاي دارو گيرنده داك شده، داروهايي كه قدرت اتصال بالاتري به گيرنده داشتند را ارائه نمود و در نهايت الگوهاي ساختاري يا فارماكوفورهاي فرضي ضد ليشمانيا بر اساس ساختارهاي دارويي برتر ارائه شدند. يافته ها: بيشترين انرژي آزاد اتصال براي ناتگلينيد در اتصال به آنزيم فارنزيل دي فسفات سينتاز (kcal/mol 13/30-ΔGb) مي‫باشد. در تركيبات استروئيدي، نورژسترل (kcal/mol 9/48-ΔGb ) و تستوسترون (kcal/mol 08/5-ΔGb ) قابليت اتصال آنزيمي بالاتري نشان دادند و Arg82 نقش مهمي در برقراري پيوندهاي هيدروژني داشت. در الگوي ساختاري ‫حلقه‫اي جوش خورده، ميرتازاپين بيشترين انرژي آزاد در اتصال به آنزيم دِاكسي اوريدين تري فسفات از خود نشان داد (kcal/mol 8/64-ΔGb). در كاربامازپين، استخلاف آميدي در حلقه مياني زمينه را براي برقراري دو برهمكنش هيدروژني مؤثر با اسيدهاي آمينه Gln21 و Asn25 دِاكسي اوريدين تري فسفات فراهم نموده است. نتيجه گيري: بر اساس آناليز الگوهاي اتصال، در ساختارهاي دارويي استروئيدي و سه حلقه اي جوش خورده، امكان طراحي مولكول‫هايي كه در آنها پتانسيل مهار همزمان چندين گيرنده پاتوژني وجود داشته باشد، وجود دارد.