بازبيني مفاهيم محيط زيستي قانون اساسي ايران و فرانسه

حقوق بشر خردواژه اي است كه راه خود را از اسناد بين المللي به قوانين داخلي كشورها به ويژه قوانين اساسي باز نموده است و امروزه تمامي قوانين اساسي در كنار هنجارمندي قدرت ناب سياسي، موازين حقوق بشري بسياري را در خود گنجانده اند چه در غالب حقوق نسل اول (حقوق مدني و سياسي) و چه در غالب حقوق نسل دوم (حقوق اقتصادي، اجتماعي، فرهنگي) اما در كنار اين دو اخيرا حقوق نسل سوم (حقوق همبستگي) نيز در متن قوانين اساسي بسياري از كشورها رخ نمايانده است كه يكي از مصاديق بارز آن حق بر محيط زيست است. حقي كه جز حقوق بنيادين و زمينه ساز بروز و تجلي ساير حقوق ابناي انساني است و در بسياري از قوانين اساسي به شيوه هاي گوناگوني بيان شده است. در اين مقال برآنيم تا مفاهيم و بن مايه هاي محيط زيستي مندرج در متن قانون اساسي جمهوري اسلامي ايران و جمهوري پنجم فرانسه را مورد مداقه بيشتر قرار دهيم تا نظاره گر بينش قانون گذاران اساسي اين دو نظام حقوقي پيرامون محيط زيست، حق بر محيط زيست و عناصر مرتبط با آن ها باشيم.