تحليل شاخص‌هاي كمي و كيفي مسكن در شهر اهواز و پيش‌بيني مسكن مورد نياز تا افق 1400

مسكن به عنوان يكي از اساسي‌ترين نيازهاي انسان است و به عنوان يكي از مسائل حاد كشورهاي در حال توسعه محسوب مي‌شود. ضعف مديريت اقتصادي، نداشتن برنامه‌ريزي مسكن و رشد شتابان جمعيت شهرنشين، تأمين مسكن را در كشور ايران به يك معضل تبديل كرده است؛ از اين رو، توجه به مسائل و مشكلات و ارتقاي وضعيت كمي و كيفي مسكن مي‌تواند برنامه‌ريزي و تصميم‌گيري را در اين بخش تسهيل نمايد. هدف از انجام اين پژوهش، يررسي وضعيت وضعيت شاخص‌هاي كمي و كيفي مسكن در شهر اهواز و مقايسه آن با ساير مناطق شهري كشور و همچنين پيش‌بيني زمين و مسكن مورد نياز اين شهر تا سال 1400 است. روش پژوهش، توصيفي تحليلي مبتني بر منابع كتابخانه‌اي، آمار سرشماري‌هاي نفوس و مسكن، سالنامه آماري شهر اهواز و داده‌هاي ميداني است. نتايج اين پژوهش نشان مي‌دهد كه در طي دوره 1390-1345 وضعيت شاخص‌هاي كمي و كيفي شهر اهواز بهبود داشته است، ولي در بعضي موارد در مقايسه با ساير مناطق شهري كشور در رتبة پايين‌تري قرار دارد. همچنين در اين پژوهش، جمعيت و تعداد خانوار اين شهر تا سال 1400 پيش‌بيني و مشخص شده كه در اين مدت به 119404 واحد مسكوني جديد و 10268744 متر مربع زمين نياز خواهد بود.