آمايش سرزمين و نقش آن در توسعه منطقه اي

آمايش سرزمين در واقع شامل اقدامات ساماندهي و نظام بخشي به فضاي طبيعي، اجتماعي، اقتصادي در سطوح ملي و منطقه اي است كه بر اساس تدوين اصلي ترين جهت گيري هاي توسعه پايدار در قالب تلفيق بر برنامه ريزي هايي از بالا و پايين و با تكيه بر قابليت ها، توانمندي ها و محدوديت هاي منطقه اي در يك برنامه ريزي هماهنگ و بلندمدت صورت ميگيرد. اين رويكرد زمينه ي تعامل ميان سه عنصر انسان، فضا و فعاليت و ارايه چيدمان منطقي فعاليت ها در عرصه ي سرزمين را فراهم مي كند. اهداف آمايش سرزمين توسعه متوازن و توسعه عادلانه و استفاده بهينه از منابع براي توسعه و پيشرفت مناطق سرزميني است. دستيابي به توسعه منطقه اي، متوازن و يكپارچه امري ضروري معطوف به استفاده درست از قابليتهاي سرزمين، سازماندهي اقتصادي، اجتماعي و فرهنگي و محيط زيستي براي تحقق آينده مطلوب مناطق است، به همين منظور يك برنامه ريزي استراتژيك آمايش سرزمين با در نظرگرفتن تمامي فاكتورهاي توسعه پايدار مي تواند به نتيجه مطلوب بيانجامد؛ چرا كه آمايش سرزمين روشي است كه در برخورد با عدم تعادل در محيط طبيعي انعطاف پذيري خوبي دارد. آمايش سرزمين مي تواند با بهره برداري بهينه از امكانات موجود در راستاي بهبود وضعيت مادي و معنوي و در قلمرو جغرافيايي خاص در راستاي توسعه منطقه اي عمل نمايد. اين مقاله با روشي توصيفي – تحليلي و جمع آوري منابع به صورت كتابخانه‌اي با هدف شناسايي نقش آمايش سرزمين در توسعه منطقه اي نگاشته شده است.