مقايسه اثربخشي درمان مبتني بر شفقت و درمان مبتني بر تعهد و پذيرش بر دشواري تنظيم هيجان در دانش آموزان دختر داراي اختلال نافرماني مقابله اي

هدف پژوهش حاضر مقايسه اثر بخشي روش درماني مبتني برشفقت و درمان مبتني برتعهد و پذيرش بر دشواري تنظيم هيجان در دانش آموزان دختران داراي اختلال نافرماني مقابله اي بود. جامعه آماري  شامل تمام دختران دبيرستاني شهرستان رامهرمز در سال تحصيلي 98-1397 بود. روش نمونه گيري بدين صورت بود كه از بين كليه مدارس دخترانه  جامعه مذكور، دانش آموزان دختري كه طبق نظر متخصصين مراكز مشاوره آموزش و پرورش  تشخيص اختلال نافرماني مقابله اي گرفته بودند، تعداد 60 نفر به  صورت تصادفي انتخاب و به دوگروه آزمايشي و كنترل تقسيم شدند. هر گروه شامل 20 نفر بود. طرح پژوهش تجربي از نوع پيش آزمون پس آزمون با گروه كنترل بود. ابزار مورد استفاده مقياس دشواري در تنظيم هيجان گرتز و روئمر (2004) بود.  روش هاي مداخله براي گروه اول آزمايشي درمان مبتني بر شفقت  گيلبرت (2014) و گروه دوم آزمايشي درمان مبتني بر تعهد و پذيرش هيز و همكاران (2012) بود كه هر كدام از درمان ها در 8 جلسه 90 دقيقه‌اي و به صورت هفته‌اي يك بار اجرا شدند.  براي تجزيه و تحليل داده ها از تحليل كوواريانس يك متغيره و آزمون تعقيبي بنفروني استفاده شد. نتايج نشان داد كه درمان مبتني بر شفقت و درمان مبتني بر تعهد و پذيرش بر متغير دشواري تنظيم هيجان در دختران داراي اختلال نافرماني مقابله اي تاثير داشت و نتايج حاكي از برتري روش درمان مبتني بر تعهد و پذيرش بركنترل بهتر هيجان بود.