تاثير سطوح مختلف ضايعات پرتقال بر قابليت هضم مواد مغذي ،آنزيم‌هاي فيبرولتيك ،فراسنجه هاي شكمبه‌اي و خوني در ميش هاي دالاق

به‌منظور بررسي تاثير سطوح مختلف ضايعات پرتقال بر مصرف‌خوراك، قابليت‌هضم موادمغذي، رفتار نشخوار، آنزيم‌هاي سلوليتيك شكمبه و فراسنجه‌هاي خوني در ميش‌هاي دالاق، از 12راس ميش 1-1/5 سال غيرآبستن با ميانگين وزن 0/9±33 كيلوگرم استفاده شد. اين پژوهش در قالب طرح كاملاً تصادفي با 3 تيمار و 4 تكرار انجام گرفت.تيمارها شامل 1-شاهد (بدون ضايعات پرتقال)، 2-تيمار حاوي 10 درصد ضايعات پرتقال، و 3- تيمار حاوي20 درصد ضايعات پرتقال بود. طول دوره آزمايش 44 روز شامل 14 روزعادت‌پذيري و 30 روز دوره آزمايش و نمونه‌برداري بود. نمونه‌هاي مدفوع در روزهاي 25تا 27 به‌مدت سه روز از سه راس ميش از هر تيمار به‌منظور تعيين قابليت‌ هضم مواد مغذي جمع‌آوري گرديد. در روز 20 دوره آزمايش فعاليت‌هاي مربوط به رفتار نشخوارميش‌ها به مدت 24 ساعت برآورد گرديد. خون‌گيري در آخر دوره قبل از خوراك‌دهي صبح به منظور اندازه‌گيري فراسنجه‌هاي خوني انجام شد. نمونه‌گيري از مايع شكمبه در روز 30 دوره براي اندازه‌گيري فعاليت سلوليتيك شكمبه ، pH و جمعيت پروتوزوآ انجام گرفت. تعيين pH بلافاصله بعد از نمونه‌گيري انجام شد. اضافه كردن ضايعات پرتقال در مقايسه با جيره شاهد باعث افزايش جمعيت پروتوزوآ، زمان استراحت، آنزيم خارج سلولي ميكروكريستالين و كل آنزيم ميكروكريستالين و كاهش زمان مصرف خوراك، زمان نشخوار، زمان جويدن (خوردن+نشخوار)، قابليت‌هضم ماده خشك و ماده‌آلي شد(0/05 P). با توجه به نتايج ذكر شده، مي‌توان از ضايعات پرتقال تا سطح 20 درصد در جيره ميش‌ها بدون تاثير منفي برعملكرد استفاده كرد.