بحثي در ترجمه شعر و دشواري انتقال ايماژهاي شاعرانه و موسيقي شعر

ترجمه، برگرداندن متني از زباني به زبان ديگر است و مترجمان نقش رابط فرهنگي بين ملّت‌ها را دارند و با ترجمه، ملل مختلف را با ويژگي‌هاي فكري و فرهنگي متفاوت با هم آشنا مي‌سازند. زبان هر ملّتي ويژگي‌هاي آوايي، صرفي و نحوي و لغوي خاصّ خود را دارد و با توجّه به اينكه زبان، كالايي فرهنگي است به شدّت متأثر از فرهنگ، آداب و سنن، شيوه‌هاي زندگي، ويژگي‌هاي محيطي و اقليمي آن جامعه است. با اين توصيف، ترجمه، انتقال فرهنگ يك جامعه در قالب زبان به جامعه اي ديگر است و ترجمه، به سبب در هم‌تنيدگي زبان و فرهنگ، كار آساني نيست و ترجمۀ شعر با توجه به ويژگي‌هاي خاصّ زبان شعر، دشوارتر است. در زبان شعر، كلمات صرفاً براي انتقال معنا به كار نمي‌روند و ويژگي‌هاي زيبايي‌شناسانۀ خاصّ خود را دارند. كلمات همزمان با ويژگي‌هاي خاص آوايي و موسيقيايي خود و شكل قرار گرفتن، انتقال معنا را قوّت مي‌بخشند و القائات و تداعي هاي متفاوتي را به ذهن متبادر مي‌كنند كه اين ويژگي در ترجمه از ميان مي رود. علاوه بر اين، بسياري از مؤلفه‌هاي فرهنگ ملّي و بومي كه در حافظه تاريخي يك ملّت ثبت شده و نمايندۀ مفاهيمي خاصّ هستند، قابل انتقال به زبان ديگر نميباشند. در اين مقاله از دشواري انتقال بُعد موسيقايي شعر و ايماژهاي شاعرانه كه رنگ ملّي و ميهني دارند، بحث شده و همزمان با اين دشواري، ترجمۀ شعر براي ايجاد پل دوستي و تفاهم بين ملل امري الزام آور جلوه داده شده است.