تحليل گفتمان «قصيده ي در از راه رنج تا راه رستاخيز» با الگوي لاكلائو و موف

The Discourse Analysis of "The Long Ode to Suffering to the Resurrection", Based on the Laclau’s and Mouffe’s Critical Theory

مقاله ي پيش رو، شعر روايي «قصيده ي دراز راه رنج تا رستاخيز» كسرايي را با رويكرد تحليل گفتمان لاكلايو و موف بررسي و تحليل مي كند تا ستيز اجتماعي و هويت سوژه ها را به لحاظ كسب قدرت در دل گفتمان دهه ي پنجاه شمسي روشن سازد. جايگزيني دال «ملت»، به جاي «امت» و برجسته سازي آزادي و برابري در ستيز با گفتمان مسلط، برآمده از شگرد و ساختار گفتمان انتقادي كسرايي است. هدف پژوهش حاضر معرفي گفتمان سياوش كسرايي در ستيز با گفتمان مسلط زمانه است و چگونگي شكل گيري و خلق سوژه از سوي گفتمان ها، سوال اصلي اين پژوهش محسوب ميشود. مهم ترين يافته ي اين پژوهش همانا شگرد گفتماني كسرايي، يعني برجسته سازي و وجه استعاري گفتمان است كه در شرايط بحران اجتماعي، چهره اي آرماني از گفتمان خودي در برابر آن ديگري ارايه مي كند. وجه هنري و شاعرانه ي اين شعر، به دليل برجستگي سويه ي ايديولوژيك و سياسي آن، برجسته نيست.

The present article examines Siavash Kasrai's narrative poem "The Long Ode to Suffering to the Resurrection" employing the critical approach given by Laclau and Moff. It is to show the social conflict and the issues prominent in terms of gaining power in the discourse of the fifties. Substituting the status of " Ummah " for " nation ", together with emphasizing freedom and equality in the struggle against the dominant discourse, is the technique of the critical discourse employed by Kasrai. The main purpose of this study is to introduce the discourse of Siavash Kasraei which is in conflict with the dominant discourse of the time as well as the way issues (concepts) are formed and created by discourse. The most remarkable finding of this research is the discursive techniques used by Kasrai, i.e. highlighting discourse and focusing on metaphorical aspect of discourse, which during social crisis presents ideal images of 'we' against 'others'. The artistic and poetic aspects of this poem are overshadowed by its ideological and political aspect.