بررسي پديده اثر اندازه بر روي مقاومت فشاري بتن خودتراكم حاوي ميكروسيليس و پوميس‌تفتان

بتن خودتراكم نوعي بتن خاص است كه با وزن خود در قالب جاري مي‌شود و نياز به لرزاندن ندارد. بر اساس يافته‌هاي تجربي با افزايش اندازه نمونه بتني مقاومت فشاري كاهش مي‌يابد به اين پديده اثر اندازه گفته مي‌شود و شروع آن از شكست غيرخطي در بتن و ساير مواد شكننده مي‌باشد. هدف از اين پژوهش بررسي پديده اثر اندازه بر روي مقاومت فشاري نمونه‌هاي مكعبي و استوانه‌اي استاندارد در بتن خودتراكم حاوي مواد پوزولاني ميكروسيليس و پوميس‌تفتان است. بدين منظور از روش حداقل مربعات LSM و قانون اثر اندازه اصلاح شده بازانت جهت تجزيه و تحليل داده‌ها استفاده شده است. هفت طرح اختلاط بتن خودتراكم شامل سه طرح اختلاط داراي ميكروسيليس (2.5، 5 و10 درصد وزني) و سه طرح اختلاط داراي پوميس تفتان(20،15 و25 درصد وزني) جايگزين سيمان گرديد و يك طرح اختلاط به عنوان طرح شاهد ساخته شد. كليه طرح‌ها در قالب‌هاي مكعبي با اندازه‌هاي مختلف و قالب استوانه‌اي استاندارد ريخته شد و پس از 90 روز آزمايش مقاومت فشاري بر روي آنها انجام پذيرفت. مطابق نتايج طرح‌هاي داراي 5 درصد ميكروسيليس و20 درصد پوميس‌تفتان بيشترين مقدار مقاومت فشاري نمونه استوانه‌اي استاندارد را در بين طرح‌هاي داراي ميكروسيليس و پوميس‌تفتان دارد. نسبت مقاومت فشاري نمونه‌هاي مكعبي به استوانه‌اي در همه طرح‌هاي اختلاط مورد بررسي قرار گرفت. نتايج آزمايش نشان مي‌دهد نمونه‌هاي مكعب بتن خودتراكم داراي مقاومت فشاري بيشتري نسبت به نمونه‌هاي استوانه‌اي استاندارد است و نسبت مقاومت فشاري نمونه‌هاي مكعبي به نمونه استوانه‌اي استاندارد با افزايش اندازه نمونه‌هاي مكعبي از 5 به 15 سانتي‌متر كاهش مي‌يابد. از طرفي نتايج نشان مي‌دهد اثر اندازه در طرح‌هاي داراي 5 درصد ميكروسيليس و 15 درصد پوميس‌تفتان كاهش يافته است.