بررسي ميزان شيوع و سيماي الكتروكارديوگرافيك، پاتولوژيك و هماتولوژيك زخم شيردان گاو در كشتارگاه صنعتي سنندج

زمينۀ مطالعه: زخم شيردان يك بيماري گوارشي در نشخواركنندگان به شمار مي‌رود كه متناسب با نوع آن نشانه‌‌هاي باليني متفاوتي دارد؛ زيان‌هاي اقتصادي زخم شيردان شامل كاهش توليد شير و تلفات مي‌باشد.هدف: تعيين شيوع زخم شيردان و نوع آن، تغييرات پاتولوژيك، الكتروكارديوگرافي و هماتولوژي مي‌باشد.روش‎كار: تعداد 400 رأس گاو در دو جنس و در گروه‌هاي سني 2-1، 3-2، 4-3 و بيشتر از 4 سال در سه فصل سال به‌صورت تصادفي انتخاب شدند پس از انجام الكتروكارديوگرافي، خون‌گيري به عمل آمد و زخم‌هاي شيردان، مورد مطالعه ماكروسكوپي و هيستوپاتولوژي قرار گرفتند.نتايج: مطالعه حاضر نشان داد كه 51 مورد (12.75درصد) از كل نمونه‌ها مبتلا به زخم شيردان بودند. تمام زخم‌ها از نوع 1 و تحت نوع‌هاي a1، b1، c1، d1 تشخيص داده شدند. نتايج الكتروكارديوگرافي در 68.7 درصد موارد انواع آريتمي را نشان دادند كه بيشترين نوع آن‌ها آريتمي و تاكي كاردي سينوسي بود. نتايج آزمايش‌هاي خون‌شناسي نوتروفيلي و كاهش MCHC را در گاوهاي مبتلا به زخم شيردان به‌صورت معني‌داري نشان داد (0.05 p )، ارتباط معني‌داري بين شيوع زخم شيردان با آريتمي، سن، جنس و فصل نشان داده‌ شد. همچنين ارتباط آماري معني‌داري ميان تغييرات الكتروكارديوگرافي و تغييرات هماتولوژي در گاوهاي مبتلا مشاهده ‌شد (0.05 p ).نتيجه گيري نهايي: نتايج مطالعه حاضر شيوع بالاي زخم شيردان را در منطقه نشان داد و همچنين بيان كرد كه تغييرات الكتروكارديوگرافي و خون‌شناسي مي‌توانند دركنارساير يافته‌ها به تشخيص بيماري كمك كنند.