ارزيابي خطر فلزات سنگين در بافت عضله ماهي زمين كن دم نواري Platycephalus indicus, (Linnaeus, 1758) در بندر بوشهر، خليج فارس

ورود فلزات سنگين به محيط زيست به ويژه بوم سازگان آبي به علت ورود به زنجيره غذايي و به خطر افتادن سلامت انسان، يكي از نگراني هاي جامعه است.ماهيان از جمله موجوداتي هستند كه قابليت تجمع زيستي از اين فلزات را دارا هستند. هدف از اين مطالعه، بررسي غلظت فلزات آلومينيوم، واناديوم، قلع و كروم در بافت عضله ماهي زمين كن دم نواري و ارزيابي خطر احتمالي آن است. به همين منظور 30 قطعه ماهي در تير 1398 از بندر بوشهر، خليج فارس صيد شد. نمونه‌ها طبق روش استاندارد آزمايشگاهي آماده و به كمك دستگاه ICP-OES غلظت فلزات سنگين اندازه‌گيري شدند. ميزان غلظت عناصر در بافت عضله ماهي به منظور مصارف انساني با استانداردهاي جهاني مقايسه، همچنين برآورد ميزان جذب روزانه، هفتگي در كودكان و بزرگسالان، حد مجاز مصرف براي آنان و شاخص‌هاي خطر مصرف اين ماهي نسبت به بيماري‌هاي سرطان‌زايي محاسبه گرديد. نتايج نشان داد كه ميانگين غلظت آلومينيوم (10.3 ±23.9)، واناديوم (0.07 ±0.15)، قلع (2.2 ±5.41) و كروم (0.12 ±0.34) بر اساس ميكروگرم بر گرم وزن تر در بافت عضله مشاهده شد. ميزان جذب فلزات مورد مطالعه در بافت عضله ماهي به صورت Al Sn Cr V بود. نتايج نشان داد كه حد مجاز مصرف فلزات سنگين به استثناء آلومينيوم بقيه كمتر از استاندارد سازمان بهداشت جهاني بودند. محاسبه شاخص خطر نشان داد كه آلومينيوم در هر دو گروه بزرگسالان و كودكان و كروم در كودكان مقادير بيشتر از يك دارد، در همين راستا نظـارت مـستمر بـر سـطوح فلـزات ســنگين در مــاهي هــاي عرضــه شــده در بــازار، جهــت اطمينـان از بـالاترنبـودن از حـد مجـاز اسـتاندارد هـاي جهاني ضروري به نظرمي رسد.