مقايسه اثربخشي طرح‌واره درماني گروهي و آموزش رفتار برنامه‌ريزي‌شده بر اعتيادپذيري دانشجو معلمان دانشگاه فرهنگيان مشهد

زمينه و هدف: با توجه به آثار زيان‌بار و جبران‌ناپذير اعتيادپذيري براي پيشگيري از آسيب‌هاي جدي بر قشر دانشجويان، به نظر مي‌رسد بايد اقداماتي در اين زمينه صورت گيرد. هدف از مطالعه حاضر، مقايسه اثربخشي طرح‌واره درماني گروهي و آموزش رفتار برنامه‌ريزي‌شده بر اعتيادپذيري دانشجومعلمان دانشگاه فرهنگيان مشهد بود. مواد و روش‌ها: طرح پژوهش حاضر، نيمه‌تجربي سه گروهي با پيش‌آزمون و پس‌آزمون مي‌باشد. جامعه پژوهش، كليه دانشجومعلمان پرديس‌هاي استان خراسان رضوي در سال تحصيلي 991398 بود كه نمونه‌اي 45 نفره از بين داوطلباني كه آزمون پژوهش را داده و نمرات بالايي به‌دست آورده بودند به‌صورت تصادفي ساده انتخاب شدند. 45 نفر از دانشجومعلمان در سه گروه طرح‌واره درماني (15 نفر)، آموزش رفتار برنامه ريزي شده (15 نفر) و كنترل (15 نفر) به‌صورت كاملاً تصادفي جايگزين شدند. گروه‌هاي مداخله به‌ترتيب تحت 11 جلسه طرح‌واره درماني 60 دقيقه‌اي و 8 جلسه آموزش رفتار برنامه ريزي شده 90 دقيقه اي قرار گرفتند و گروه كنترل درماني را دريافت نكردند. داده‌ها با مقياس اعتيادپذيري زرگر (1385) طي سه مرحله جمع‌آوري و با استفاده از آزمون تحليل واريانس با اندازه‌گيري مكرر تحليل شد. يافته‌ها: طرح‌واره درماني گروهي و آموزش رفتار برنامه ريزي شده، بر كاهش اعتيادپذيري دانشجومعلمان تأثير معني‌داري دارد  كه اين تأثير پس از يك ماه پيگيري در هر دو گروه بادوام بود (P 0/01 ). همچنين تفاوت معناداري بين دو شيوه مداخله وجود نداشت P 0/01.  نتيجه‌گيري: هر دو روش طرح‌واره درماني و آموزش رفتار برنامه‌ريزي شده مي تواند بر پيشگيري از اعتياد جوانان مؤثر باشد.