بررسي مصداقيّت مصرف اكثر اموال در امور خيريّه، براي سفاهت عارضي با نگاهي بر فقه اماميه

مصرف تمام يا اكثر اموال در امور خيريه كه توسط بعضي از افراد انجام مي‌شود، يكي از موضوعاتي است كه به دليل غير متعارف بودن اين كار، در خصوص الحاق آن به موضوع سفاهت عارضي، نظرات مختلفي وجود دارد. بعضي از فقها به استناد اطلاق آيات و روايات زيادي كه در آن‌ها امر به انفاق شده است، اين كار را يك عمل سفيهانه نمي‌دانند؛ ولي بعضي ديگر با استناد به آيات و رواياتي كه در آن‌ها به صورت مطلق از اسراف نهي شده است، ولو در امور خيريه، اين كار را اسراف و تبذير دانسته و قائل به سفاهت عامل آن مي‌باشند و بعضي ديگر در جمع بين اين دو نظريه، بحث را به سوي شخص انفاق‌كننده برده و ملاك در صدق و عدم صدق سفاهت بر اين عمل را مقدار شناخت و توكل شخص به خداوند دانسته‌اند كه در صورت عدم وجود اين صفت، كار او را يك عمل سفيهانه مي‌دانند. در اين تحقيق ضمن ارائه بيان جامعي از هر نظريه، به تحليل و بررسي ادله اقوال پرداخته شده و در نهايت با پذيرفتن نقش عرف در اين مسئله و بررسي صورت‌هاي مختلف اين عمل و سفيهانه دانستن بعضي از حالات و عدم آن، مي‌توان گفت كه اگر عنصر تكرار در اين كار نباشد، نمي‌توان كاشفيت اين عمل را از سفاهت شخص انفاق‌كننده ادعا كرد.