ارزيابي وضعيت توسعه‌يافتگي كشاورزي با استفاده از روش‌هاي برنامه‌ريزي (مطالعه موردي شهرستان‌هاي استان سمنان)

مقدمه و هدف: نخستين گام در فرايند برنامه ريزي و توسعه كشاورزي، شناخت و بررسي امكانات و توانايي ها و در پي آن تعيين سطوح توسعه يافتگي كشاورزي است. هدف پژوهش حاضر ضمن تعيين وضعيت توسعه‌يافتگي كشاورزي شهرستان هاي استان سمنان با بهره گيري از سه روش تاپسيس، ويكور و SAW؛ تلفيق نتايج مربوط به اين تكنيك ها و ارائه يك مدل تلفيقي براي سنجش وضعيت توسعه يافتگي اين شهرستان ها است.مواد و روش ها: رويكرد پژوهش حاضر توصيفي – تحليلي است.  جامعه آماري 8 شهرستان استان سمنان بر اساس سرشماري 1395 بوده است. داده‌هاي مورد نياز از سالنامه آماري (1395)، سازمان جهاد كشاورزي استان و نتايج سرشماري عمومي كشاورزي سال 1393 گرد‌آوري‌شده است. شاخص مورد بررسي در اين پژوهش كشاورزي بوده كه مشتمل بر 34 متغير مي باشد. همچنين تكنيك هاي مورد استفاده در اين پزوهش تاپسيس، ويكور و SAW مي باشد.يافته ها: نتايج حاصل از روش كپ لند بيانگر آن است كه هيچ شهرستاني با وضعيت توسعه يافتگي كشاورزي بسيار بالا وجود ندارد. هم‌چنين، شهرستان شاهرود با مقدار شاخص تلفيقي 0.723 در رتبه نخست (وضعيت نسبتاً توسعه‌يافته) و شهرستان سرخه با مقدار شاخص تلفيقي 0.122 در رتبه هشتم (وضعيت كاملاً محروم از توسعه) قرار داردبحث و نتيجه گيري: به نظر مي رسد يكي از راهبرهاي  اساسي جهت برطرف نمودن تفاوت ها و اختلافات توسعه يافتگي كشاورزي در سطح شهرستان ها؛ تمركززدايي، برنامه‌ريزي ناحيه‌اي و محلي، تخصيص متوازن منابع، سرمايه‌گذاري‌ها و اعتبارات مي باشد.