جستاري انتقادي در حكم تعدد زوجات

فقيهان اماميه در خصوص حكم چندهمسري، يا به‌تعبير ديگر، تعدد زوجات، بر يك نظريه نيستند و ديدگاه‌هاي مختلفي ارائه داده‌اند؛ برخي معتقد به استحباب چندهمسري شده و عده‌اي قائل به اباحه مطلق آن شده‌اند، گروهي نيز حكم اباحه را از ناحيه موضوع تقييد كرده، يا به شروطي منوط ساخته‌اند. در عين حال، عده‌اي بر كراهت تعدد زوجات پاي فشرده و برخي نيز حرمت آن را با مراجعه به نصوص شرعي نتيجه گرفته‌اند. شگفتا كه اين وضعيت موجب نشده پژوهش‌گران و انديشمندان عرصه فقه و حقوق، موضوع فوق را به‌طور مبسوط و مستتقل واكاوند، بلكه ادبيات پژوهشي حول اين مسئله عمدتاً ناظر بر مسائلي غير از حكم شرعي آن است. اين در حالي است كه اختلاف شگرف موجود در ناحيه حكم مسئله از يك سو، و آثار علمي و اجتماعي مهمي كه بر آن مترتب است از سوي ديگر، بررسي دقيق حكم آن را ضرورت مي‌بخشد. از همين رو، اين نوشتار ضمن بهره‌گيري از تلاش‌هاي گذشتگان با استفاده از منابع كتابخانه‌اي و با رويكردي توصيفيتحليلي، درصدد ترميم اين خلأ اساسي برآمده كه حاصل آن اثبات اباحه مطلق تعدد زوجات است. با اين وجود، نگارندگان معتقدند مي‌توان اصل تك‌همسري را به‌عنوان اصلي اساسي در نظام فقهي اسلام تلقي نمود.