پاسخ عوامل انعقادي به پروتكل هاي مختلف فعاليت تناوبي با شدت بالا در مردان جوان داراي اضافه وزن

هدف: هدف تحقيق حاضر بررسي پاسخ فاكتورهاي انعقادي به پروتكل هاي مختلف فعاليت تناوبي در مردان داراي اضافه وزن بود.مواد و روش ها: تعداد 10مرد جوان ( شاخص توده بدني 1.4±26.5 كيلوگرم/متر2) به عنوان آزموني انتخاب شدند. بعد از تعيين حداكثر توان، آزمودني ها در دو جلسه با فاصله يك هفته، پروتكل تناوبي با شدت 110% حداكثر توان ، 6 تكرار 30 ثانيه اي با استراحت هاي فعال 3.5 دقيقه اي و پروتكل تناوبي با شدت 85% حداكثر توان به صورت 6 تكرار 2 دقيقه اي با استراحت هاي فعال 2 دقيقه اي را اجرا كردند. قبل و بلافاصله بعد از هر پروتكل اندازه گيري ها به عمل آمد. جهت بررسي آماري از آزمون تي مستقل و در سطح 0.05≥ P استفاده شد.يافته ها: نتايج تحقيق نشان داد يك جلسه  فعاليت تناوبي با شدت بالا صرف نظر از نوع پروتكل تاثير معني داري بر مقادير زمان پروترومبين نداشت (0.05 P)، اما بين پاسخ زمان پروترومبين به دو پروتكل تفاوت معني داري را نشان داد (0.05 p). يك جلسه فعاليت تناوبي با شدت بالا تاثير معني داري در متغيرهاي زمان نسبي ترومبوپلاستين و فيبرينوژن نداشت (0.05 P)، بررسي تفاوت پاسخ اين متغيرها به دو پروتكل نيز تفاوت معني داري را نشان نداد (0.05 P).نتيجه گيري: هرچند شدت بالاي فعاليت سبب افزايش نسبي عوامل انعقادي و كاهش زمان انعقاد شد، نوع پروتكل بر اين تغييرات نبود؛ احتمالاً اين پروتكل ها با تغييرات اندك در فيبرينوژن به عنوان يكي از پروتئين هاي التهابي مرحلۀ حاد، شيوۀ تمريني مفيدي براي افراد غيرفعال است.