بررسي نمايشنامۀ بهترين باباي دنيا نوشتۀ غلامحسين ساعدي و در انتظار گودو نوشتۀ ساموئل بكت بر اساس فلسفۀ پوچي آلبر كامو

اين مقاله به بررسي دو نمايشنامۀ در انتظار گودو (1953) نوشتۀ ساموئل بكت (1989-1906) و بهترين باباي دنيا (1349) اثر غلامحسين ساعدي (1364-1314) پرداخته است. با توجّه به پايۀ نظري اين مقاله كه ديدگاهِ پوچي آلبر كامو و مؤلفه‌هاي مربوط به آن است، شخصيت‌هاي اين دو اثر مورد واكاوي و بررسي قرار گرفته‌اند. در اين دو نمايشنامه مفاهيمي همچون انتظار، نياز، درد و رنج و مرگ با توجّه به نظرات كامو واكاوي شده‌اند. نويسندگان در ادامه به تحليل مفهوم «انسان پوچ» آلبر كامو پرداخته‌اند و در پايان، مسألۀ مرگ و بازتاب آن را در نگرش انسان پوچ كامو، در اين دو اثر نشان داده‌اند. بر اين اساس، يافته‌ها اين تحقيق نشان مي‌دهد كه مفهوم نياز انسان براي داشتن اميد در زندگي، بي‌فايده است و درد و رنج ناشي از به سرانجام نرسيدن انتظار در سرتاسر اين دو نمايشنامه ديده مي‌شود. شخصيت‌هاي اين دو اثر، پوچي زندگي را آنچنان كه انسان پوچ كامو درمي‌يابد، درك نكرده‌اند و در پوستۀ جهل و ناداني دنياي پوچ خود باقي‌مانده‌اند. اين شخصيت‌ها از انتظاري پوچ و اميدي واهي رنج مي‌برند.