حداقل و حداكثر مدت تبعيدهاي حدي از منظر فقه و قانون

فاقد عنوان و چكيده لاتين

يكي از ابهامات حد تبعيد حداقل و حداكثر حد مدت تبعيد است.مدت تبعيد در زناي بكر، يك سال قمري است. مدت تبعيد قواد از نظر قانون تا يك سال معين شده است ولي از نظر فقهي اين ديدگاه فاقد مستند قابل دفاع است و ديدگاه مختار مقاله اين است كه تعيين مدت تبعيد با حاكم است و حداقل آن بايد به نحوي باشد كه عرفا مجازات صدق كند و تعيين حداكثر آن نيز با حاكم است و بعد از تحمل صدق عرفي مجازات تبعيد با توبه حد تبعيد ساقط مي شود. در مورد تبعيد در محارب نيز از منظر قانون حداقل آن يك سال است و حداكثري براي آن در قانون بيان نشده و به اختيار قاضي است ولي بعد از گذشت يك سال اگر محارب توبه كند حد ساقط مي شود اقوال فقها مختلف است و قول مختار مقاله اين است كه تعيين مدت تبعيد محارب با حاكم است و حداقل تبعيد محارب بايد به گونه اي باشد كه مجازات صدق كند و موجب وهن نباشد و هرگاه محارب تبعيدي توبه كند با تحمل صدق عرفي مجازات تبعيد و احراز توبه، تبعيد ساقط مي شود.