مسأله تعهد وجودي و معماي گيچ

Existential Commitment and Geach’s Puzzle

پرسش اصلي در مسائل تعهد وجودي اين است كه كاربرد زبان و آنچه مي گوييم تا چه حد ما را نسبت به وجود اشيا و به ويژه اشيايي كه درباره ي آنها سخن مي گوييم متعهد مي سازد. معماي گيچ كه يك مسأله ي مشهور در متون ارجاعي است به مسأله ي تعهد وجودي براي راوي (گوينده سوم شخص) در متوني كه بيش از دو گوينده دارند مربوط مي شود. راه حلي كه از آن دفاع مي كنيم اين است كه اگر گوينده ي اول و گوينده ي دوم درباره شيءاي سخن بگويند كه (در ابتدا) وجود نداشته است اما آن دو درباره ي آن به گونه اي سخن مي گويند كه گويي وجود دارد، مي توان گفت كه آنان شيء مورد نظر را به عنوان يك شيء مجرد افسانه اي خلق كرده اند. اكنون اگر راوي يا گوينده ي سوم قصد بازگو كردن سخن آن دو را داشته باشد، مي تواند خود را به وجود آن شيء مجرد متعهد سازد (چراكه آن شيء خلق شده است و وجود دارد) بي آنكه صفاتي را كه آن دو گوينده به شيء مذكور نسبت داده باشند، قبول كند.

The problem of existential commitment is how and to what extent we are committed to accept the existence of certain objects in the world and especially the objects we talk about because of our use of language. “Geach’s Puzzle” which is an interesting and famous problem in existential commitment induced by an anaphoric text is a general problem about the existential commitments of the third speaker (narrator) in a discourse with more than two speakers. The solution defended in this dissertation is that if the first two speakers speak of an object which didn’t initially exist, they have actually created it as an abstract mythical object. Now, the third speaker can commit himself to accept the existence of that object while reporting what those two speakers had said without any need to agree with the properties they had ascribed to that object. The object indeed exists, because it was created in a myth.