صدق تارسكي به عنوان يك محمول فرازباني موضعي

Tarski's truth as a local metalinguistic predicate

استدلال خواهم كرد كه نه تنها پارادوكس هاي سمانتيكي پيچيده تر از پارادوكس دروغگو اشكالي براي راه حل تارسكي براي آن، يعني تعهد به سلسله مراتب زبان، ايجاد نخواهند كرد، بلكه مي توان از آنها براي يافتن ساختار درست فرازبان بهره گرفت: پارادوكس ها زماني بروز مي كنند كه براي زبان يك ساختار طبقاتي سرتاسري را پيشفرض بگيريم. اين كاوش ما را به تصوير غني تري از فرازبان رهنمون خواهد شد: فرازبان را نيز نبايد به منزلۀ طبقۀ فوقاني زبان موضوعي تلقي كرد، در عوض بايد آن را به منزلۀ يك توپولوژي تعريف شده بر زبان موضوعي دانست، كه تنوعي از ساختارهاي سلسله مراتبي ميان مراتب زبان را مجاز مي دارد. بحث خواهم كرد كه در اين تصوير توسعه يافته از مراتب زبان، صدق تارسكي را بايد محمولي موضعي در نظر گرفت. نهايتاً بحث خواهم كرد كه اين رويكرد حاوي پيشنهاداتي براي تحليل بهتر پارادوكس ها، و به طور خاص پارادوكس يابلو، است: با در نظر گرفتن يك توپولوژي دايره اي مي توان مدلي بدون خودارجاعي و غيرپارادوكسيكال براي انتساب صدق و كذب به عبارات يابلو بدست داد.

Abstract. I will argue that the more advanced semantic paradoxes do not cause any trouble with Tarski's solution to the liar paradox, i.e. drawing a hierarchical picture of language, but that they even go further to provide guidance for discovering the true structure of metalanguage. Paradoxes arise when we presuppose a global layered structure for language. Metalanguage should not be considered as the upper layer of language, but rather as a defined topology on object language, which allows for a variety of hierarchical structures. In this more exact picture of metalanguage, Tarski's conception of truth must be construed as a local one, i.e. truth as a local predicate. This approach may shed some light on the less explored aspects of semantic paradoxes, especially Yablo's paradox. I will discuss that by considering a circular topology, a non-self-referential and non-paradoxical model can be obtained to locally attribute truth and falsehood to Yablo's expressions.