كليدواژه :
عالم زيسته , علوم , فرهنگ , قلمروي استعلايي
چكيده فارسي :
اصطلاح عالم زيسته كه به‌موازات موضوعاتي چون «مفهوم طبيعي عالم» و «عالم محيط» مطرح مي‌شود، از اهميت زيادي در فلسفة متأخر هوسرل برخوردار است؛ مفهومي بسيار پيچيده و چندمعنايي است كه به تفاسير متفاوت و غالباً متضاد منجر شده است. اين مفهوم در كتاب بحران از سه حيث عالم‌سرشتي (mundan) و هستي‌شناختي و استعلايي بررسي مي‌شود و از اين طريق معاني متفاوتي به خود مي‌گيرد كه به طور خلاصه چنين اند: عالم زيسته: 1) عالم موضع طبيعي است؛ 2) عالم ميان‌سوبژكتيو عمل است كه شامل همة آن چيز‌هايي مي‌شود كه انسان هروز در عمل به آنها مي‌پردازد؛ 3) عالمي است به ادراك داده شده؛ 4) عالم روحاني و تاريخي فرهنگ است؛ 5) عالم مقدم بر علم (پيشاعلمي) است كه در تضاد با ابژكتيويسم، به‌ويژه ابژكتيويسم عصر جديد كه با سير تحول علوم طبيعي در پيوند است؛ 6) يكي از راه‌هاي ورود به قلمروي استعلايي است. اين نوشته به نسبت عالم زيسته با علوم، با فرهنگ و با قلمروي استعلايي مي‌پردازد.
چكيده لاتين :
The term life-world, which is introduced in parallel with topics such as the “natural concept of the world” and the “environment world”, is of great importance in Husserl’s later philosophy. It is a very complex and multi-meaningful concept that has led to different and often contradictory interpretations. Husserl examined this concept in the book Crisis from three aspects: worldly (mundan), ontological and transcendental, and in this way, it takes on different meanings, which are summarized as follows: the life-world is 1) the world of natural position; 2) the intersubjective world of action, which includes all the things that man deals with in everyday action; 3) a world given to perception; 4) the spiritual and historical world of culture; 5) the world precedes science (pre-science), which is in opposition to objectivism, especially modern objectivism, which is associated with the development of the natural sciences; 6) one of the ways to enter the transcendental realm. This article deals with the relations of the life-world with science, culture, and the transcendental realm.
