هيدگر و فروكاهي شأن هنر در زمانة ما

Heidegger and Diminishing of Art Dignity in Our Age

هيدگر ذات هنر را در كار نشاندن حقيقت مي ­داند و معتقد است آنچه هنر را به عنوان هنرِ (اصيل) ممكن مي­ كند، ذات هنر است. به باور او هنر كه روزگاري - در يونان باستان- با تحقق حقيقت پيوند داشت و از اين­رو، از امكان وجودي برخوردار بود، با آغاز عصر متافيزيك و طي چندين مرحله، پيوند خود را با ذاتش گسسته و از امكان وجودي دور شده است. به عبارتي هيدگر جدايي هنر از ذاتش را نه ناگهاني و يك­باره، بلكه آرام آرام و تدريجي مي­داند؛ روندي كه به اعتقاد او با تلقي هنر به مثابة ميمسيس توسط افلاطون و ارسطو آغاز شد و در ادامه، به تلقي هنر به مثابة تجربه زيباشناختي در دوران متقدم عصر جديد انجاميد. اما وي جدايي كامل هنر از ذاتش را مربوط به دوران متأخر عصر جديد يعني زمانه ما مي­داند؛ زمانه­اي كه در آن، هنر به اشتغالات هنري فروكاسته شده و شأني همانند صنعت پيدا كرده است. به عقيده هيدگر رانده شدن هنر به قلمرو صنعت در اين عصر موجب شده است تا هنر اصيل، بيش از هر عصر ديگري، از امكان وجودي خود دور شود.

Heidegger believed that the essence of Art is the manifestation of unconcealment and he believed that what makes possible Art as Genuine Art is the essence of Art. He believed that Art in ancient Greece was linked to the realization of unconcealment and possessed by the possibility of existence, but with the onset of the metaphysical age and over several stages, its connection with its essence has been disrupted and strayed from the possibility of existence. In other words, Heidegger considers the separation of Art from its essence, not suddenly, but slowly and gradually. This process began from Mimesis in Plato’s and Aristotelian ideas and continued to the concept of Aesthetics Experience in the early modern era. But he attributes the complete separation of Art from its essence to the later era of the modern age, a period when art has diminished to Artistic Occupations and has found itself as Technic. In his view, driving art into the realm of Technic has caused that genuine art departs from the possibility of existence.