برآمدن دازاين از فاكتيستيه (فعليت) در آغاز راه فكري هايدگر

The Genesis of Dasein from Facticity at the Beginning of Heidegger’s Way of Thinking

مقالۀ پيش رو بر آن است كه مفهوم هايدگري فاكتيسته (فعليت) صورت اولية دازاين است. در وهلة اول براي فعليت، كه در حدود انديشۀ هايدگر به فعليت ترجمه‌اش مي‌كند، سه ركن معنايي بازمي‌شناسد: 1. واقعيت، عينيت و انضماميت. 2. خوديت انساني و شخصيت فرد‌گونه. 3. تاريخي‌بودن، كه از خوديت متوسط الاحوالانة انسان وروزمرّگي او برمي‌آيد. سپس براي منظور خود بر دو متن هايدگر تكيه مي‌كند: نوشتة موسوم به گزارش به ناتوپ (اول پاييز 1922) و درسگفتار هستي‌شناسي (تأويل به فعليت) (تابستان 1923). اين مقاله بر اساس اين دو متن بر اين‌هماني فعليت و دازاين استدلال مي‌كند كه: هايدگر براي فعليت همان شئوني را قائل مي‌شود كه بعدا براي دازاين برمي‌شمارد؛ همانند ترس، روزمرگي، مرگ، همّ‌وغم (اهتمام)، در-عالم-بودن، ارتباط زباني با عالم، زمانمندي و اصلاً خود شأن تكويني (اگزيستنس). هدف اصلي مقاله آن است كه با اعمال روشي خاص از مطالعات متداول هايدگر كه به طور افراطي بر وجود و زمان اتكا مي‌كند، فاصله بگيرد.

The present paper aims to show that Heidegger’s concept of “facticity” is the primary form of his Dasein concept. Firstly, it explicates the three components of facticity meaning: 1. the concretion and reality; 2. the human individual characteristics; 3. the historicality which is based on the "averageness" and "everydayness" of Dasein or facticity. The textual bases of the paper are Heidegger’s writings known as Report to Natorp (the beginning of autumn 1922) and his lecture Ontology (The Hermeneutics of Facticity) (summer 1923). Based on these two texts, the paper, secondly, argues that facticity and Dasein are identical, due to their shared characteristics: anxiety, everydayness, death, care, Being-in-the-world, language, temporality, and finally existence. The paper tries to distance methodologically from the current Heidegger’s studies, which are extremely founded on Being and Time.