بررسي ضايعات هيستوپاتولوژيك بافت آبشش ماهي سرخو معمولي (Lutjanus johnii) و سنگسر معمولي (Pomadasys kaakan) درياي عمان

به‌ دليل تماس مستقيم آبشش ماهي با آب، اين اندام در مقابل آلاينده‌ هاي محيطي بسيار آسيب ­پذير بوده و شاخص مناسبي جهت بررسي وضعيت آلاينده ‌ها در محيط‌ هاي آبي محسوب مي ‌شود. در اين مطالعه بررسي تغييرات هيستوپاتولوژيك بافت­ آبشش به ‌منظور ارزيابي سلامت ماهيان سرخو معمولي (Lutjanus johnii) و سنگسر معمولي (Pomadasys kaakan) در درياي عمان انجام گرديد. 18 قطعه ماهي سنگسر معمولي و ماهي سرخو معمولي به‌ترتيب با ميانگين طول كل 3/41±22/5 و 4/35±35/5 سانتي ­متر و ميانگين وزن كل 22±205/6 و 58/5±512/6 گرم از سه ايستگاه رمين، هفت‌ تير و كنارك در درياي عمان با استفاده از تور گوشگير در زمستان 1395 صيد گرديد. پس از تشريح ماهي، بافت آبشش جداسازي و در محلول بوئن تثبيت شد. پس از انجام مراحل معمول بافت ‌شناسي، مقاطع عرضي بافتي با ضخامت پنج ميكرون با استفاده از ميكروتوم از آبشش تهيه گرديد. رنگ ‌آميزي مقاطع بافتي به­روش هماتوكسيلين-ائوزين انجام و در نهايت به‌ وسيله ميكروسكوپ نوري مجهز به دوربين عكاسي ديجيتال شدت ضايعات بافتي بررسي شد. نتايج هيستوپاتولوژيك آبشش نشان ‌دهنده ضايعات بافتي چون به ­هم چسبيدگي لاملاي ثانويه، افزايش ترشحات موكوسي و مخاطي، خميدگي لاملاي ثانويه، ادم بافتي، پرخوني، نكروز، دژنراسيون لاملا، چماقي (گرزي) شدن، تورم سلول ‌هاي لاملا، هايپرپلازي و اتصال رأس لاملاها بود. كم ­ترين ضايعات در بافت آبشش ماهي سرخو معمولي و ماهي سنگسر معمولي به ‌ترتيب مربوط به ايستگاه‌ هاي كنارك و رمين بود. هم­ چنين بيش ­ترين ضايعات در آبشش هر دو گونه ماهي در ايستگاه هفت ­تير مشاهده شد. بسته بودن محيط ايستگاه هفت ‌تير و نزديكي با دو اسكله پر تردد شهيد كلانتري و شهيد بهشتي مي ‌تواند علت اين امر باشد.

no abstract