مقايسۀ تطبيقي ظهور ملي گرايي در ايران و ژاپن

فاقد عنوان لاتين

با رشد امپرياليسم و گسترش آن به‌سوي شرق در قرن نوزدهم ميلادي، به‌ترتيب با فاصله‌اي تقريباً پنجاه‌ساله، ايران و ژاپن/نيهون را نيز درنورديد. دو كشور تا آن زمان در ساختاري كاملاً سنتي با حداقل تأثيرپذيري از غرب به سر مي‌بردند. با فشار روزافزون امپرياليسم از خارج، دولت‌هاي اين دو كشور دست به مجموعۀ نوسازي‌ها و اصلاحات عموماً نظامي زدند. هرچند اين فعاليت‌ها، محدود و كندتر از آن بود كه بتواند خطرهاي جدي امپراتوري‌هاي غرب را خنثي يا ضعيف كند؛ اما با برخورد منفي مردم و به‌خصوص بانيان ادامۀ سنت در جامعه روبه‌رو شدند. به‌دليل پيشروي هر چه بيشتر امپرياليسم و تغييرناپذيري ذات كاملاً استبدادي دولت‌هاي سنتي اين دو كشور، درگيري‌هاي سياسي و اجتماعي افزايش يافت و سلسله تمهيدهاي دولتي و خطرهاي غربي باعث شكل‌گيري نيروي مخالف متحد و وقوع انقلابي شد كه نمادي از تأسيس ملت‌كشور بود؛ بنابراين، هدف از اين پژوهش، بررسي تأثير امپرياليسم بر دو امپراتوري كهن با فرهنگ‌هاي كاملاً متفاوت است. پرسش اصلي اين است كه چطور چنين فشاري از طريق اعتقادهاي آئيني، اتحاد ميهني ايجاد كرد و به انقلاب منتهي شد.

No Abstract