جماعت گرايي بين متن و زمينه

Communitarianism between Text and Context

جماعت گرايي به عنوان يكي از مكاتب مهم فلسفه سياسي شناخته مي­ شود. در واقع، اين عنواني است كه اساًساً مخالفان ايشان به آن­ها عطا كرده ­اند. در عين حال، مفاهيمي همچون «جماعت»، «سنت» و «خود» بين ايشان اشتراك دارد. علاوه بر آن، جماعت گرايان در نقد ليبراليسم نيز هم داستان هستند، هرچند اختلافاتي بين خود ايشان نيز ديده مي­شود. از آن جا كه جماعت ­گرايي به جهان فلسفه تحليلي، كه بر زبان و منطق تأكيد دارد، متعلق است، انتظار مـي­رود بر متـن بيش از زمينـه نظـر داشتـه باشـد. از سويـي ديگر، تأكيد بر «سنت» و «اين‌جا و اكنون» نشان مي ­دهد كه به نوعي محلي گرا هستند و به زمينه بي ­وجه نيستند. همان گونه كه جهانمشول گرايي به اشتراك ملاك­ها و ارزش­ها بين فرهنگ ­هاي مختلف نظر دارد، جماعت ­گرايي و زمينه ­گرايي به اقتضائات تاريخي و بومي توجه دارند. اين مقاله درصدد نشان دادن اين مطلب است كه مطلب فوق در انديشه جماعت‌گرايان به ابهام برگزار شده و از نظر روش شناختي، بايد راه سومي بين متن و زمينه برگزيده شود. از ديدگاه نويسنده، نه تنها غني ­سازي مفاهيم ليبرالي، از جمله حقوق بشر جهان شمول، ممكن است، بلكه اين مسئله با تنوع فرهنگي و نوعي نسبي­ گرايي نيز پيوند مي­ خورد.

Communitarianism is considered as one of the most pivotal schools of thought in contemporary normative political theories. In fact, it is a label for a group of people who share common characteristics such as critiques on liberalism, and some concepts like “community”, “tradition” and “self”. Since most communitarians belong to the analytical philosophy, which focus on language and logic, they could not be regarded as contextualists. On the other hand, their analysis is related to “tradition”, “here and now”, and “particularism” which denotes the importance of historical, political and sociological situation. It seems that not only the enrichment of morality and human rights in communitarianism is possible, but also it implies somehow relationship with context, cultural diversity and relativism. It seems that communitarianism needs a “third way” between text and context.