حقوق بشر به عنوان انصاف: زمينه مشترك براي ادغام تعهدات مذهبي و حقوق بشر

Human Rights as Fairness: A Common Ground for the Integration of Religious and Human Rights Commitments

اين مقاله اين پرسش اصلي را پي مي‌گيرد كه چگونه مي‌توان از جهان‌شمولي حقوق بشر در عالم مقال چندفرهنگ‌گرايانه‌ي روزگار مدرن متأخر و پسامدرن سخن گفت. با بررسي اين پرسش، اين مقاله شرايط و حدود امكان انديشيدن نقادانه به حقوق بشر و جهان‌شمولي آن را مي‌كاود. مباحث اين مقاله در دو تراز روان است. در تراز نظري، با مقابل نشاندن رويكرد‌هاي مونيستي و پلوراليستي به حقوق بشر، كوشش شده است كه مسأله‌ي جهان‌شمولي حقوق بشر چنان از نو صورت‌بندي شود كه در عالم مقال چندفرهنگ‌گرايانه قابل بحث و بررسي باشد. در همين تراز، عناصر مقوم ايده‌ي حقوق بشر به مثابه‌ي انصاف معرفي مي‌شود. در تراز كاربست و عمل، مباحث اين مقاله بر چرايي و چيستي و چگونگي روند و روالي تمركز مي‌يابد كه مي‌تواند به جاي‌گزين شدن فهم بسته از حقوق بشر با فهمي گشوده و كثرت‌گرايانه از آن در قالب حقوق بشر به مثابه‌ي انصاف بينجامد.

The guiding question of this paper is “How can, if at all, the universality of human rights survive critical examinations within the prevailing multiculturalist frame of reference?” This paper examines the possibility conditions of critically reasoning for the universality of human rights. The discussions in this paper runs at two levels of analysis. At the conceptual level, a theoretical monist-pluralist frame of reference will be developed to reformulate the problematic of the universality of human rights in a form more compatible methodologically with multiculturalist approaches in the humanities, social sciences and current discourses of cultural studies. Demonstrating the weaknesses of the alternative solutions, the main hypothesis of this study suggests to refer to a reconstructed version of the “golden rule of reciprocal fairness.” At the practical level, this paper will set forth three “why”, “which”, and “how” questions regarding those principles which can bolster a universal reception of the human rights as fairness.